Plan portretowy, który obejmuje całą sylwetkę fotografowanej osoby, określany jest jako plan pełny, ponieważ przedstawia postać w kontekście całego kadru, co pozwala na uchwycenie nie tylko detali osobowych, ale także ich relacji z otoczeniem. W fotografii plan pełny jest szczególnie ceniony w portretach, ponieważ umożliwia uchwycenie ciała w całości oraz kontekstu, w jakim znajduje się model. Przykładem może być zdjęcie osoby stojącej w naturalnym otoczeniu, gdzie widoczne są nie tylko jej cechy fizyczne, ale także sposób, w jaki współgra z tłem. Warto zaznaczyć, że w dobrych praktykach fotograficznych plan pełny nie tylko dokumentuje postać, ale także wpływa na interpretację obrazu przez widza, nadając mu szerszy kontekst narracyjny. Takie podejście jest używane w reklamie oraz fotografii modowej, gdzie cała sylwetka modela w połączeniu z otoczeniem może być kluczowym elementem przekazu wizualnego.
Wybór innych opcji, takich jak plan bliski, średni czy ogólny, prowadzi do nieporozumienia dotyczącego definicji poszczególnych rodzajów planów w fotografii. Plan bliski, na przykład, koncentruje się na detalach twarzy lub górnej części ciała, co uniemożliwia dostrzeganie całości sylwetki i kontekstu, w jakim osoba się znajduje. To podejście jest stosowane, gdy celem jest podkreślenie emocji, wyrazu twarzy lub szczegółów ubioru, natomiast nie ukazuje pełnego obrazu postaci. Plan średni z kolei obejmuje sylwetkę do pasa, co również nie jest zgodne z definicją pełnego planu. Taki wybór ogranicza perspektywę i nie pozwala na dostrzeganie interakcji między osobą a otoczeniem. Plan ogólny, choć z szerszą perspektywą, zazwyczaj ukazuje wiele osób lub elementów sceny, co z kolei może prowadzić do dezinformacji, jeśli celem jest uchwycenie konkretnej sylwetki. Dokonując wyboru, istotne jest zrozumienie, że każdy z tych planów ma swoje zastosowania oraz wpływa na percepcję obrazu. Dlatego kluczowe jest rozróżnienie między tymi terminami, aby odpowiednio dostosować techniki fotografowania do zamierzonego efektu wizualnego.