Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Często spotykam się z zamieszaniem, jeśli chodzi o sposób używania światłomierza do pomiaru światła padającego, i myślę, że wynika to z mylenia dwóch podstawowych metod: pomiaru światła odbitego i pomiaru światła padającego. Wiele osób błędnie zakłada, że czujnik światłomierza powinien być skierowany w stronę aparatu, bo tak przecież wygląda sytuacja „z punktu widzenia” zdjęcia. Jednak to jest typowy błąd myślowy: światłomierz do pomiaru światła odbitego rzeczywiście mierzy światło, które odbija się od obiektu w stronę aparatu, ale w przypadku światła padającego interesuje nas ilość światła, która dociera do obiektu z różnych kierunków, tak jak on ją „widzi”. Dlatego stosuje się dyfuzor – półprzezroczystą kopułkę, która rozprasza światło i symuluje, jak światło otacza i pada na obiekt. Jeśli trzymasz światłomierz bez dyfuzora i celujesz w źródło światła lub w aparat, tak naprawdę mierzysz wartości zbyt punktowe lub odbite, a nie rzeczywiste światło padające. Z kolei skierowanie światłomierza (z dyfuzorem) w stronę obiektu prowadzi do błędnych odczytów, bo to sprowadza się do pomiaru światła, które teoretycznie mogłoby wychodzić z obiektu, co jest pozbawione sensu z punktu widzenia ekspozycji. Dobrym nawykiem, potwierdzonym w praktyce przez zawodowych fotografów, jest zawsze mierzenie światła w miejscu obiektu, z dyfuzorem skierowanym w stronę głównego źródła światła. Warto też pamiętać, że nieprawidłowe ustawienie światłomierza prowadzi do niedoświetlonych lub prześwietlonych zdjęć, bo ekspozycja opiera się wtedy na błędnych założeniach. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób trzyma światłomierz nie w tę stronę co trzeba, bo intuicyjnie kierują się ku aparatowi, ale w praktyce trzeba myśleć „oczami” fotografowanego przedmiotu. To właśnie dlatego cała branża przyjęła zasadę: z dyfuzorem w stronę źródła światła – bo wtedy odczyt jest najbardziej reprezentatywny i zgodny z rzeczywistymi warunkami oświetleniowymi.