Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Sprawa doboru parametrów ekspozycji w fotografii krajobrazowej to nie tylko suche liczby, ale przede wszystkim zrozumienie, jak działa zależność między czasem naświetlania a przysłoną. Częstym błędem jest myślenie, że wystarczy po prostu zamknąć przysłonę bez korekty czasu – niestety, to prowadzi do niedoświetlenia zdjęcia. Na przykład ustawienie 1/125 s przy f/16 czy f/22 to zdecydowanie za krótki czas jak na tak mocno domkniętą przysłonę, przez co do matrycy trafi zbyt mało światła i zdjęcie wyjdzie ciemne. Z kolei f/16 przy czasie 1/30 s, choć wydłuża ekspozycję, to już przesada - domykasz przysłonę aż o trzy działki i musiałbyś jeszcze mocniej wydłużyć czas albo podnieść ISO, żeby nie stracić szczegółów w cieniach. Fotografowie często popadają w pułapkę myślenia, że największa możliwa przysłona da zawsze najlepszy efekt – tymczasem w praktyce przesadne domknięcie powoduje dyfrakcję i spadek ostrości, a wydłużanie czasu bez statywu skutkuje poruszeniem zdjęcia. W krajobrazie najczęściej stosuje się przysłony w okolicach f/8-f/11, bo to kompromis między głębią ostrości a jakością obrazu. Dobrą praktyką jest też sprawdzanie histogramu i ogólnej jasności zdjęcia, a nie opieranie się tylko na jednym parametrze. Warto, moim zdaniem, uczyć się świadomie patrzeć na wzajemne zależności ustawień i nie popadać w rutynę. To zdecydowanie oszczędza czas i nerwy na etapie obróbki.