Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Wiele nieporozumień w tym pytaniu wynika z niezrozumienia, jak działają filtry o określonej krotności i jak powinno się je kompensować w ustawieniach ekspozycji. Założenie filtra o krotności 2, czyli tzw. ND2, sprawia, że do matrycy dociera tylko połowa światła – czyli jeden stopień przysłony mniej. Powszechnym błędem jest próba kompensacji tej straty przez jednoczesną zmianę zarówno czasu naświetlania, jak i przysłony, co prowadzi do zbyt dużej korekty lub zaburza zamierzony efekt fotograficzny. Przykładowo, wydłużenie czasu z 1/125 s na 1/60 s razem z otwarciem przysłony do f/8 to dwie korekty, każda o jeden stopień – razem dają dwa stopnie kompensacji, co oznacza prześwietlenie zdjęcia. Z kolei zmiana tylko czasu naświetlania z 1/125 s na 1/60 s bez zmiany przysłony również kompensuje stratę światła, ale wpływa na ewentualne poruszenie zdjęcia, co może być niepożądane w plenerze, szczególnie przy dynamicznych scenach. Opcja przysłony f/4 przy niezmienionym czasie zdecydowanie przesadza z kompensacją i prowadzi do prześwietlenia: f/4 względem f/11 to aż trzy pełne stopnie różnicy. Takie błędy są dość powszechne, szczególnie na początku przygody z fotografią, bo łatwo pomylić stopnie przysłony i czasów. Z mojego punktu widzenia warto na spokojnie przećwiczyć kompensacje w praktyce, żeby nie gubić się w zawiłościach ustawień. Kluczem jest: przy NDx2 zmieniamy tylko o jeden stopień i tylko jedną z wartości – czas lub przysłonę, a nie obie na raz. Takie podejście jest nie tylko logiczne, ale i zgodne z dobrymi praktykami pracy w plenerze.