Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

W fotografii wysokiego klucza bardzo łatwo popełnić pewne dość typowe błędy, szczególnie jeśli nie do końca rozumie się, jak oświetlenie i kolor tła wpływają na ostateczny efekt. Przede wszystkim, zastosowanie jasnego tła z oświetleniem skierowanym – choć może wydawać się dobre – w praktyce prowadzi do powstawania ostrych cieni i zbyt dużych kontrastów. Oświetlenie kierunkowe nie rozprasza się na całej scenie, tylko pada punktowo, przez co łatwo uzyskać efekt niepożądanych, ciemnych miejsc, a to całkowicie rozmija się z ideą high key. Często początkujący fotografowie myślą, że wystarczy dużo światła, ale nie zwracają uwagi na jego charakter, czyli jak bardzo jest ono miękkie i jak się rozchodzi. Jeszcze większym nieporozumieniem jest wybór ciemnego tła, niezależnie od rodzaju światła. Nawet gdy światło jest rozproszone, ciemne tło nie pozwoli uzyskać efektu lekkości i jasności – tło zawsze będzie pochłaniać światło i tworzyć niepożądane kontrasty, przez co zdjęcie staje się ciężkie wizualnie i traci charakterystyczną, pozytywną aurę. Często spotyka się też mylne przeświadczenie, że rozproszone światło „załatwia” wszystko, nawet jeśli tło jest nieodpowiednie – to nieprawda. To właśnie połączenie jasnego tła i miękkiego, rozproszonego światła jest podstawą sukcesu w tej technice. Warto pamiętać, że standardy branżowe wyraźnie wskazują na potrzebę eliminowania cieni i utrzymania całej kompozycji w bardzo jasnej tonacji. W praktyce, kiedy wybierze się niepoprawne ustawienia, zdjęcia mogą wyglądać albo zbyt kontrastowo, albo wręcz ponuro, co zupełnie nie pasuje do stylu high key. W mojej opinii najczęściej winna jest tu rutyna lub brak pełnego zrozumienia zależności między światłem a tłem – dlatego zawsze warto sobie powtarzać, że oba te elementy muszą współgrać, by uzyskać pożądany efekt.