Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Wiele osób traktuje pojęcia związane z pomiarem światła w aparatach fotograficznych jak synonimy, a to niestety prowadzi do typowych błędów w praktyce. Pomiar matrycowy, choć bardzo zaawansowany, opiera się na analizie całego kadru – aparat dzieli obraz na strefy i uśrednia wyniki, próbując dobrać ekspozycję najbardziej „uniwersalną”. Świetnie sprawdza się przy zdjęciach krajobrazowych czy ogólnych ujęciach, gdzie nie dominuje jeden jasny lub ciemny element. Z kolei pomiar wielopunktowy, czasem mylony z matrycowym, to rozwiązanie, które analizuje kilka wybranych punktów na obrazie i na ich podstawie wylicza ekspozycję; to także metoda całościowa, dobra przy bardziej skomplikowanych scenach, ale nie pozwala skupić się na konkretnym detalu w centrum. Pomiar centralnie ważony działa według starej szkoły – ekspozycja liczona jest z całego kadru, ale wyraźnie większą wagę ma środek obrazu. Jest to takie „półśrodek” między precyzją a ogólnością, ale nie daje takiego wpływu na bardzo mały obszar, jak pomiar punktowy. Typowym błędem jest zakładanie, że skoro coś mierzy „w centrum”, to chodzi o tryb centralnie ważony – a tymczasem to pomiar punktowy gwarantuje, że światło zarejestrowane dokładnie w jednym, najmniejszym możliwym fragmencie kadru decyduje o ekspozycji. No i jeszcze jedno: profesjonalni fotografowie często przełączają się na ten tryb właśnie w trudnych warunkach, bo pozwala zapanować nad kadrem tam, gdzie inne tryby zawodzą. W praktyce, korzystanie z nieodpowiedniego trybu pomiaru prowadzi do prześwietleń lub niedoświetleń ważnych elementów zdjęcia, szczególnie gdy kluczowy obiekt nie zajmuje większości kadru. Dlatego zawsze warto rozumieć, jak działa każdy z trybów i świadomie wybierać najlepszy do danej sytuacji.