Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Wybór odpowiednich ustawień skanera to coś, co często bywa źle rozumiane, szczególnie jeśli ktoś kieruje się tylko parametrami podanymi na opakowaniu albo skupia się wyłącznie na wielkości pliku wyjściowego. Przede wszystkim rozdzielczość interpolowana to tak naprawdę sztuczne powiększanie obrazu przez komputer skanera. Nie daje to żadnych nowych szczegółów – po prostu algorytmy „zgadują”, jak mogłyby wyglądać piksele pomiędzy rzeczywistością, tworząc złudzenie wysokiej rozdzielczości. To trochę jak powiększanie zdjęcia w Photoshopie – niby jest większe, ale nie ostrzejsze, a czasem wręcz bardziej rozmyte. Minimalna rozdzielczość, niezależnie czy optyczna, czy interpolowana, jest niewystarczająca, jeśli zależy nam na szczegółach i ostrości. To typowy błąd – myślenie, że do większości zastosowań wystarczy „jakaś” rozdzielczość, bo później i tak można powiększyć w komputerze. Jeśli chodzi o zakres dynamiki, zbyt wąski (np. od 0 do 0,5) praktycznie uniemożliwia wychwycenie niuansów w cieniach i światłach – wtedy skan wygląda płasko, giną wszystkie delikatne przejścia tonalne, a szczegóły w ciemnych partiach stają się zlane w jedną masę. W profesjonalnych zastosowaniach, nawet dla amatorskiego archiwum rodzinnego, rekomenduje się używać zawsze maksymalnych możliwości optycznych sprzętu oraz możliwie najszerszego zakresu dynamiki, bo tylko wtedy mamy gwarancję, że cyfrowa kopia zachowa wszystko, co istotne w oryginale. Ograniczanie tych parametrów na starcie najczęściej wynika z pośpiechu albo braku wiedzy technicznej. W praktyce, popełnienie tych błędów skutkuje tym, że nie da się później „uratować” detali komputerowo – co zostanie utracone podczas skanowania, przepada bezpowrotnie. Dlatego zaleca się zawsze pracować na maksymalnych, „optycznych” możliwościach sprzętu.