Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Wybór między formatami graficznymi nie powinien być przypadkowy, zwłaszcza jeśli zależy nam na wieloetapowej edycji obrazu oraz elastyczności w pracy nad projektem. Formaty takie jak JPEG czy DjVu zostały zaprojektowane z myślą o zupełnie innych zastosowaniach niż zachowanie struktury projektu. JPEG, choć popularny, jest formatem stratnym, co oznacza kompresję i utratę części informacji przy każdym zapisie. Oprócz tego nie obsługuje warstw ani oddzielnych elementów – wszystko jest spłaszczane do jednej bitmapy. To poważne ograniczenie, bo późniejsza edycja poszczególnych elementów staje się praktycznie niemożliwa (chyba że ktoś lubi się bawić w wycinanki na selekcji, ale to raczej strata czasu i jakości). Z kolei DjVu to dość niszowy format, używany głównie do kompresji zeskanowanych dokumentów i książek – nie jest w ogóle zaprojektowany do przechowywania warstw czy interaktywnych elementów grafiki. Jeśli chodzi o CDR, to co prawda ten format pozwala na edycję obiektów, ale dotyczy to tylko grafiki wektorowej tworzonej w CorelDRAW. Bitmapy czy zdjęcia, które tam wrzucisz, są traktowane jako pojedyncze obrazy – nie masz takiej kontroli jak w przypadku warstw w PSD. Wielu początkujących myli formaty bitmapowe i wektorowe, co potem kończy się frustracją, gdy trzeba zmienić kawałek projektu, a nie ma już jak tego zrobić wygodnie. Najlepszą praktyką branżową jest zawsze zostawianie sobie oryginału w formacie natywnym programu, który umożliwia pełną nieniszczącą edycję – dla grafiki rastrowej jest to właśnie PSD. Wybierając inne formaty, ryzykujesz utratę elastyczności i jakości swojej pracy, a to już potrafi mocno zaboleć, gdy klient przypomni sobie o kolejnej zmianie na ostatnią chwilę.