Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

W fotografii bardzo łatwo pomylić różne modyfikatory światła, bo każdy z nich ma swoje specyficzne zastosowanie. Przykładowo, wróły (czyli tzw. „snooty”) to modyfikatory, które skupiają światło w wąski, precyzyjny snop – to daje bardzo twarde, skoncentrowane światło, które tworzy cienie o ostrych krawędziach. Jeśli ktoś szuka efektu miękkiego światła, wrół jest zupełnie nie tym kierunkiem, wręcz odwrotnie. Podobnie wygląda sytuacja z tzw. „plastrami miodu”, które ograniczają rozproszenie światła, pozwalając kontrolować kierunek i kształt wiązki – to również nasila kontrast i podkreśla kontury cieni, więc nie sprawdzi się, gdy zależy nam na gładkich przejściach tonalnych. Strumienica (ang. reflector czy też barn doors) to kolejny modyfikator, który raczej skupia światło i pozwala je kształtować, niekoniecznie rozpraszając. W praktyce fotografii studyjnej typowe błędy wynikają z przekonania, że każdy modyfikator pozwala po prostu „ulepszyć” światło – niestety, to nie takie proste. Najważniejsze, by rozumieć, że miękkość cienia rośnie wraz z powierzchnią świecącego źródła – a więc największą powierzchnię daje najczęściej parasolka lub softbox. W branży uznaje się, że parasolki i softboxy są podstawowym narzędziem do uzyskiwania miękkiego światła o subtelnych przejściach. Wybór innych modyfikatorów, takich jak wróły czy plastry, to typowy błąd początkujących – z pozoru mogą wyglądać efektownie, ale ich funkcją jest raczej precyzyjne doświetlanie i modelowanie ostrych krawędzi światła. Kluczem jest więc zrozumienie, że tylko rozpraszające, duże powierzchnie dają efekt gładkich, łagodnych cieni i właśnie do tego stosuje się parasolki. Warto eksperymentować z różnymi modyfikatorami, ale miękkie światło osiągniesz tylko z odpowiednim rozproszeniem, a nie skupieniem.