Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Wiele osób przy pierwszym kontakcie z fotografią portretową myśli, że oświetlenie tylne albo górne daje ciekawsze efekty, bo pojawiają się kontrasty czy dramatyczne cienie. Jednak w praktyce takie rozwiązania nie zawsze sprawdzają się w klasycznym portrecie studyjnym. Tylne światło, czyli takie ustawione za modelem, zazwyczaj służy do tworzenia efektu poświaty wokół sylwetki, tzw. światła konturowego, które nie jest głównym źródłem światła w portretach. Używa się go raczej do oddzielenia modela od tła, ale nie do oświetlania twarzy. Z kolei oświetlenie dolne, ustawione poniżej poziomu twarzy, daje bardzo nienaturalny i wręcz niepokojący efekt – zjawisko nazywane potocznie „oświetleniem od dołu” kojarzy się raczej z klimatem horrorów niż profesjonalną fotografią. Próby zastosowania takiego światła w portrecie kończą się zwykle dziwnymi cieniami pod nosem czy brodą, co jest raczej niepożądane w standardach branżowych. Oświetlenie górne, czyli światło padające bezpośrednio z góry, często prowadzi do powstawania głębokich cieni pod oczami i nosem. Efekt ten jest bardzo niekorzystny przy fotografowaniu ludzi, bo sprawia, że twarz wygląda na zmęczoną, a rysy są zniekształcone. Stosowane jest raczej w fotografii reportażowej, ewentualnie do zdjęć w ostrym słońcu, ale wtedy zwykle fotograf stara się takie światło zmiękczyć. Te błędne podejścia wynikają głównie z niezrozumienia, jak światło modeluje kształty. Najbardziej klasyczne i uniwersalne efekty dają światła boczne, które podkreślają strukturę i naturalną rzeźbę twarzy. Warto zawsze analizować padające cienie i kierunek światła jeszcze przed naciśnięciem spustu migawki – to jeden z podstawowych elementów warsztatu fotografa.