Kwalifikacja: AUD.05 - Realizacja projektów graficznych i multimedialnych

Wybierając formaty zapisu broszury informacyjnej przeznaczonej do internetu, bardzo łatwo popełnić błąd, kierując się nazwami znanych programów graficznych lub popularnych rozszerzeń plików. Na przykład AI to format pliku programu Adobe Illustrator, wykorzystywany głównie do edycji grafiki wektorowej, ale zupełnie nieprzystosowany do czytania online – nikt przecież nie otwiera broszury w Illustratorze! CSV natomiast to plik tekstowy do przechowywania danych tabelarycznych, np. w Excelu, więc dla broszury jest kompletnie bezużyteczny. PSD jest natywnym formatem Photoshopa, pozwala na zapisywanie warstw, ale nie nadaje się do dystrybucji publikacji, bo wymaga specjalistycznego oprogramowania i nie zachowuje spójności na różnych urządzeniach. DWG to z kolei rozszerzenie plików AutoCAD-a, czyli dokumentacja techniczna, rysunki inżynierskie i architektoniczne – zupełnie inny świat niż publikacje elektroniczne do internetu. Typowym błędem jest też ocenianie przydatności formatu po popularności programu, a nie po rzeczywistej funkcji. W branży wydawniczej, projektując materiały na internet, główny nacisk kładzie się na dostępność, uniwersalność i zgodność z różnymi przeglądarkami oraz urządzeniami. PDF i EPUB zostały stworzone właśnie w tym celu: PDF do zachowania layoutu, EPUB do elastycznego wyświetlania na ekranach o różnych rozmiarach. Pozostałe wymienione formaty są po prostu narzędziami do pracy wewnętrznej, a nie gotowymi publikacjami dla użytkownika końcowego. Z mojego doświadczenia, nieporozumienia biorą się najczęściej z braku rozróżnienia między formatem roboczym (projektowym) a formatem publikacyjnym. To bardzo ważne przy realizacji zleceń i pracy z klientami – nie każdy plik nadaje się do publikacji w internecie, nawet jeśli wygląda profesjonalnie w programie graficznym.