Kwalifikacja: AUD.05 - Realizacja projektów graficznych i multimedialnych

Wybierając PCM, AAC lub FLAC jako domniemane podstawowe formaty archiwizacji w profesjonalnych studiach nagraniowych, można się trochę pogubić, bo każdy z nich ma swoje miejsce, ale jednak nie spełnia do końca kryteriów archiwalnych na najwyższym poziomie jakości. PCM faktycznie jest często używany i to praktycznie wszędzie, od rejestratorów po DAW-y, jednakże standardowy PCM (czyli WAV albo AIFF w rozdzielczości 24/96 lub 24/192) to bardziej format produkcyjny, wygodny do edycji, miksu i masteringu. PCM nie oddaje pełni detali, które można wyciągnąć z oryginału np. na potrzeby archiwizacji cennych nagrań historycznych. Z kolei AAC to format stratny, idealny do dystrybucji muzyki w formie plików cyfrowych (np. Spotify lub Apple Music), lecz do archiwizacji nie nadaje się zupełnie — kompresja stratna zawsze kastruje część informacji, których potem, niestety, nie da się odzyskać. FLAC jest ciekawszy, bo to format bezstratny, więc dużo lepszy do przechowywania kopii roboczych niż AAC, ale i tak bazuje na PCM i nie zapewnia tej samej rozdzielczości oraz wierności, co DSD. Branżowe standardy, takie jak archiwizacja wytwórni fonograficznych czy instytucji kultury, preferują DSD właśnie ze względu na jego 1-bitowy charakter i ultra wysoką częstotliwość próbkowania — daje to większą gwarancję zachowania oryginalnych detali, nawet tych praktycznie niesłyszalnych. Typowym błędem jest też sądzenie, że coś, co jest wygodne i powszechne w codziennej pracy (PCM, FLAC), równie dobrze nadaje się do wieczystej archiwizacji masterów — a jednak wymagania archiwalne są dużo bardziej rygorystyczne i stąd wybór DSD.