Kwalifikacja: AUD.05 - Realizacja projektów graficznych i multimedialnych

Często przy korekcji barwnej obrazu w Photoshopie można natknąć się na różne narzędzia, które na pierwszy rzut oka wydają się podobne, ale w praktyce różnią się zakresem działania i poziomem kontroli. Auto-kolor i Auto-kontrast to funkcje automatyczne, które w większości przypadków podejmują decyzje za użytkownika. Auto-kolor próbuje wyrównać balans bieli na zdjęciu, analizując ogólne odcienie, ale nie oferuje możliwości samodzielnego wyboru, czy korekta ma dotyczyć tylko cieni, świateł, czy może tonów pośrednich. Podobnie Auto-kontrast – on zwiększa rozpiętość tonalną, ale robi to globalnie, nie dzieląc obrazu na partie tonalne. W obu przypadkach użytkownik nie ma wpływu na to, w jakim zakresie obrazu dokonuje się zmiana, co często prowadzi do mniej precyzyjnych efektów, zwłaszcza w trudniejszych przypadkach. Z kolei Kolor selektywny to już bardziej zaawansowana funkcja, ale ona działa zupełnie inaczej – pozwala modyfikować ilość konkretnych barw (np. cyjan, magenta, żółty, czarny) w wybranych kolorach (np. czerwieniach, zieleniach), a nie w zakresie jasności czy ciemności. To narzędzie świetnie sprawdza się na przykład przy retuszu zdjęć reklamowych, gdzie trzeba uzyskać konkretne odcienie np. czerwieni na produktach, ale nie daje możliwości regulowania oddzielnie świateł, cieni i półtonów. Moim zdaniem, często spotykanym błędem jest mylenie selektywności barw z selektywnością tonalną – to dwie różne rzeczy. Jeśli chodzi o standardy pracy z kolorem w branży fotograficznej czy graficznej, precyzyjna kontrola nad poszczególnymi zakresami tonalnymi (światła, cienie, półtony) jest kluczowa, zwłaszcza przy zaawansowanej obróbce cyfrowej. Dlatego właśnie Balans kolorów jest tutaj jedynym narzędziem umożliwiającym taką selektywną korektę w prosty i przewidywalny sposób.