Kwalifikacja: AUD.05 - Realizacja projektów graficznych i multimedialnych

Wiele osób może się pomylić przy tym pytaniu, bo inne ilustracje również pokazują interesujące rozwiązania kompozycyjne. Przykładowo, na jednej z nich mamy kompozycję inspirowaną znanym motywem z malarstwa, gdzie dwie dłonie są skierowane ku sobie, co sugeruje wyraźny punkt skupienia, ale nie tworzy rytmu ani powtarzalności wokół środka. Inna ilustracja przedstawia rękę na płycie winylowej, co buduje ciekawą dynamikę i ruch, jednak tutaj dominuje układ poziomy oraz relacja między ręką a przedmiotem, a nie centralne rozmieszczenie i rytm. Jeszcze inna scena to klasyczne przedstawienie dwóch zaciśniętych pięści wykonujących gest „żółwika” – mamy tu mocny punkt centralny, lecz nadal nie występuje charakterystyczna rytmiczność, bo brakuje powtarzalnych elementów ułożonych promieniście. To, co często prowadzi do błędnego wyboru, to skupianie się tylko na obecności centrum lub najważniejszego punktu kompozycji. Tymczasem kompozycja centralna rytmiczna wymaga nie tylko centralizacji, ale i wizualnego rytmu – powtarzalności, która organizuje całość. W praktyce projektowej takie mylenie pojęć jest dość częste, bo nie zawsze łatwo jest odróżnić centralizację od rytmicznego układu. Dlatego warto zawsze sprawdzać, czy elementy są ułożone wokół środka w sposób powtarzalny i czy tworzą pewien wizualny „puls”, bo to właśnie odróżnia kompozycję centralną rytmiczną od innych rozwiązań, takich jak symetria osiowa czy kompozycja diagonalna. Zwrócenie uwagi na rytm i powielanie motywów to podstawa zgodna z zasadami projektowania wizualnego – zarówno w grafice, jak i w fotografii czy architekturze użytkowej.