Kwalifikacja: AUD.05 - Realizacja projektów graficznych i multimedialnych

Wybór innego rysunku niż trzeci sugeruje pewne nieporozumienie związane z klasyfikacją krojów pisma, co jest dość częstym problemem wśród początkujących projektantów i grafików. Szeryfowe czcionki, takie jak te z ozdobnikami widocznymi na końcach liter (np. w rysunku 1 i 2), historycznie były stosowane głównie w drukowanym piśmie, gdzie pomagają prowadzić wzrok po liniach tekstu, ale na ekranach zwykle tracą na czytelności. Rysunek 4 przedstawia natomiast krój kaligraficzny, który jest ozdobny i z reguły używany do specjalnych zastosowań — zaproszeń, nagłówków czy logotypów, gdzie dekoracyjność jest ważniejsza niż czytelność na ekranie. To dość często popełniany błąd — traktowanie szeryfów lub liter stylizowanych jako bardziej „profesjonalnych”, gdy tymczasem w praktyce multimedialnej najważniejsze jest, żeby litery były proste, pozbawione zbędnych elementów i dobrze skalowały się na różnych urządzeniach. Właśnie bezszeryfowe kroje spełniają te wymogi. Branżowe standardy projektowania interfejsów (np. zalecenia WCAG, Apple HIG czy Google Material Design) wręcz sugerują korzystanie z bezszeryfowych fontów ze względu na łatwość odbioru oraz uniwersalność. Z mojego doświadczenia wynika, że projekty wykorzystujące szeryfy czy kroje ozdobne szybko tracą przejrzystość, szczególnie przy mniejszych rozmiarach czcionki lub niższej rozdzielczości ekranu. Warto pamiętać, że multimedia rządzą się swoimi prawami i choć czasem szeryfy mogą wyglądać elegancko, to w praktyce cyfrowej raczej się ich unika, by nie utrudniać odbioru treści.