To jest klasyczny przykład szeryfowego kroju pisma, czyli tzw. fontu z szeryfami. Szeryfy to te charakterystyczne "ogonki" i wydłużenia na końcach liter – łatwo je rozpoznać, bo sprawiają, że litery wyglądają jakby miały drobne podstawki lub zakończenia. W branży typograficznej takie kroje jak Times New Roman, Georgia czy Garamond są właśnie szeryfowe i często poleca się je do druku w dłuższych tekstach, bo – co ciekawe – szeryfy pomagają prowadzić wzrok czytelnika wzdłuż linii tekstu. Moim zdaniem, jeśli ktoś chce tworzyć eleganckie dokumenty czy książki, to powinien wybierać szeryfowe kroje. Standardy DTP czy projektowania graficznego wyraźnie mówią, że szeryfowe fonty są bardziej czytelne przy większej ilości tekstu drukowanego, bo optycznie "spinają" słowa w całość. Na ekranach komputerów coraz częściej stosuje się jednak bezszeryfowe, bo są prostsze i czytelniejsze w niskiej rozdzielczości, ale papier dalej rządzi się swoim. Przykładowo, kiedy projektuję wizytówki czy raporty roczne dla firm, szeryfowe kroje niemal zawsze wypadają bardziej profesjonalnie. Warto też pamiętać, że typografia to nie tylko estetyka, ale i funkcjonalność – i tu szeryfy naprawdę robią robotę.
Wiele osób myli pojęcia związane z krojami pisma, co całkiem zrozumiałe, bo branżowy żargon potrafi trochę namieszać. Wersaliki oraz majuskuły odnoszą się do wielkich liter – wersaliki to po prostu wszystkie litery (w danym wyrazie czy zdaniu) zapisane wielkimi literami, a majuskuły to pojęcie typograficzne określające wielkie litery jako takie. Tymczasem na pokazanym rysunku użyte są wyłącznie małe litery, czyli minuskuły, więc te odpowiedzi nie mają zastosowania. Częsty błąd polega na tym, że ktoś widząc elegancki, ozdobny krój pisma, automatycznie myśli o wersalikach lub majuskułach, bo kojarzy to z formalnym wyglądem, ale to zupełnie inny temat. Z kolei pojęcie bezszeryfowego kroju pisma dotyczy czcionek, które nie posiadają żadnych dodatkowych zakończeń (szeryfów) na końcach liter. Popularne przykłady to Arial, Helvetica czy Calibri – są proste, nowoczesne, idealne do ekranów i prezentacji, ale na rysunku wyraźnie widać ozdobne zakończenia liter, które są typowe dla szeryfów. Branżowe standardy projektowania (np. wytyczne WCAG czy zalecenia typograficzne) podpowiadają, kiedy stosować szeryfowe, a kiedy bezszeryfowe kroje – kluczowe jest rozpoznanie tych cech wizualnych. W praktyce odpowiednie rozróżnienie krojów pisma pozwala lepiej dobrać font pod konkretną funkcję projektu, wpływa na czytelność i odbiór wizualny. Warto więc nauczyć się świadomie rozpoznawać szeryfy i nie sugerować się wyłącznie ogólnym „upiększeniem” liter czy ich wielkością – tu decydują szczegóły budowy znaków.