Kontroler jest kluczowym elementem architektury MVC (Model-View-Controller), która jest powszechnie stosowana w budowaniu aplikacji internetowych. Jego główną rolą jest zarządzanie logiką aplikacji oraz komunikacją pomiędzy modelem (danymi) a widokiem (interfejsem użytkownika). Kontroler reaguje na działania użytkownika, przetwarza dane, a następnie aktualizuje widok, co czyni go centralnym punktem w architekturze aplikacji. Przykładowo, w aplikacji internetowej do zarządzania zadaniami, kontroler odbiera żądanie dodania nowego zadania, przetwarza dane wprowadzone przez użytkownika, aktualizuje bazę danych (model) i następnie zwraca zaktualizowany widok, aby użytkownik mógł zobaczyć zmiany. Dobre praktyki w programowaniu sugerują, aby kontroler był odpowiedzialny tylko za logikę aplikacji, unikając mieszania logiki prezentacji z logiką biznesową, co prowadzi do lepszej organizacji kodu i ułatwia jego późniejsze utrzymanie oraz rozwój.
Wybór widoku, modelu lub wzorca jako najważniejszej części aplikacji internetowej nie oddaje pełni ich roli w architekturze MVC. Widok odpowiada za prezentację danych użytkownikowi, ale nie ingeruje w logikę aplikacji, przez co jest mniej kluczowy w kontekście zarządzania interakcją użytkownika. Widok może być zmieniany niezależnie od logiki aplikacji, co czyni go bardziej sferą estetyczną, a nie funkcjonalną. Z kolei model zarządza danymi i ich logiką, ale jego rola jest również ograniczona do przechowywania informacji i interakcji z bazą danych. Nie decyduje on o tym, jak dane są prezentowane lub jak użytkownik wchodzi w interakcję z aplikacją. Współczesne standardy projektowania aplikacji, takie jak RESTful API, wskazują na znaczenie rozdzielenia odpowiedzialności pomiędzy te elementy, gdzie kontroler pełni rolę pośrednika. W przypadku wzorca, choć jest to ważny koncept w programowaniu, nie jest to bezpośrednio komponent aplikacji, lecz raczej sposób organizacji kodu, który może być zaimplementowany w różnych częściach architektury. Warto zauważyć, że mylenie tych elementów prowadzi do niewłaściwego zrozumienia struktury aplikacji, co może skutkować trudnościami w jej rozwijaniu i utrzymywaniu.