Pliki audio w formatach WAV i AIFF są standardami w branży dźwiękowej i muzycznej, które pozwalają na przechowywanie danych PCM (Pulse Code Modulation) w sposób, który jest odpowiedni do profesjonalnego nagrania i produkcji. Oba te formaty oferują wysoką jakość dźwięku i niekompresowane dane, co czyni je idealnym wyborem dla realizatorów dźwięku, którzy potrzebują zachować pełną jakość audio podczas pracy w studiu nagrań. WAV, będący formatem stworzonym przez Microsoft i IBM, oraz AIFF, opracowany przez Apple, są obydwa oparte na tej samej strukturze danych, co umożliwia ich szeroką kompatybilność z wieloma programami do edycji dźwięku oraz sprzętem audio. Użycie tych formatów jest powszechne w produkcji muzycznej, filmowej oraz w radiu, gdzie jakość dźwięku odgrywa kluczową rolę. Przykłady zastosowania obejmują nagrywanie instrumentów w studiu, produkcję podkładów dźwiękowych oraz archiwizację muzyki w jakości studyjnej.
Wybór formatów audio, takich jak QuickTime, MP1, MP2, MP3 czy RealMedia, nie jest właściwy w kontekście profesjonalnego nagrania dźwięku. Format QuickTime, choć popularny w produkcji filmowej, jest bardziej kontenerem multimedialnym niż formatem audio, co oznacza, że może zawierać różne kodeki, a nie wszystkie z nich są odpowiednie do zastosowań profesjonalnych. MP1, MP2 i MP3 to formaty skompresowane, co skutkuje utratą jakości dźwięku, co czyni je nieodpowiednimi do zastosowań, gdzie jakość dźwięku jest kluczowa, jak w przypadku nagrań studyjnych. Wykorzystując MP3, realizator dźwięku naraża się na degradację dźwięku przez kompresję stratną, co może wpłynąć na klarowność i szczegółowość nagrania. RealMedia z kolei, chociaż kiedyś popularny w transmisji strumieniowej, jest obecnie uważany za przestarzały i nie wspiera wielu nowoczesnych aplikacji audio. W branży audio ważne jest, aby stosować formaty, które zapewniają pełną jakość dźwięku, dlatego standardy takie jak WAV i AIFF są preferowane, a wybór skompresowanych formatów często wynika z niepełnego zrozumienia ich ograniczeń.