Przeglądarki internetowe mogą wyświetlać fonty, do których mają dostęp, co oznacza, że muszą być one zainstalowane na systemie operacyjnym użytkownika lub dostępne na serwerze, z którego ładowana jest strona internetowa. Sprawia to, że dostępność fontów jest kluczowa w projektowaniu stron, ponieważ nie wszystkie fonty będą widoczne dla każdego użytkownika. Aby zapewnić spójność wizualną i estetykę, projektanci często korzystają z fontów webowych, takich jak Google Fonts, które są ładowane z zewnętrznych serwerów. Dzięki temu, niezależnie od systemu operacyjnego czy przeglądarki, wszyscy użytkownicy zobaczą tę samą czcionkę. Dobrą praktyką jest również stosowanie fallback fontów, które są używane, gdy wybrany font nie jest dostępny, co zwiększa elastyczność i niezawodność wizualizacji tekstu na stronach internetowych.
Wybór fontów, które zostały zamienione na krzywe, jest podejściem stosowanym głównie w kontekście druku, a nie w wyświetlaniu treści w przeglądarkach internetowych. Krzywe to wektorowe reprezentacje fontów, które eliminują potrzebę posiadania zainstalowanego fontu na urządzeniu, jednakże w kontekście internetu nie mają one zastosowania, gdyż przeglądarki nie interpretują krzywych w sposób, w jaki robią to programy graficzne. W przypadku fontów rasteryzowanych, ich użycie również jest ograniczone. Rasteryzacja fontu oznacza przekształcenie go w obraz rastrowy, co prowadzi do utraty jakości przy powiększaniu oraz braku możliwości zmiany stylu czy rozmiaru fontu. Ostatnia koncepcja, czyli wyświetlanie fontów w dowolnym formacie, jest mylna, ponieważ przeglądarki mają określone wspierane formaty fontów, takie jak WOFF, WOFF2, TTF i OTF. Wybór niewłaściwego formatu może prowadzić do problemów z renderowaniem fontów na stronie. W praktyce więc, aby zapewnić prawidłowe wyświetlanie tekstu, należy kierować się dostępnością fontów oraz ich zgodnością z używanymi standardami internetowymi.