Kwalifikacja: AUD.05 - Realizacja projektów graficznych i multimedialnych

W technice cyfrowego zapisu dźwięku kluczowe są dwa parametry: częstotliwość próbkowania oraz rozdzielczość bitowa pojedynczej próbki. W przypadku płyty CD-Audio nie wybrano przypadkowych wartości, a kompromis pomiędzy możliwościami technologicznymi lat 80. a wymaganiami słuchu ludzkiego. Próbkowanie na poziomie 22,1 kHz i 8-bitowa rozdzielczość (jak sugeruje jedna z odpowiedzi) to parametry typowe raczej dla bardzo prostych urządzeń, jak starego typu dyktafony cyfrowe czy tanie zabawki elektroniczne – taka jakość dźwięku byłaby mało użyteczna w muzyce, bo zakres przenoszonych częstotliwości dramatycznie się zawęża, a szum kwantyzacji staje się mocno słyszalny. Z kolei wartości typu 64,1 kHz i 18 bitów czy 88,1 kHz i 32 bity spotyka się raczej w profesjonalnych systemach do nagrań studyjnych lub w formatach high-resolution audio stosowanych współcześnie. Takie parametry zdecydowanie wykraczają poza możliwości zapisu na standardowej płycie CD – wymagałyby znacznie większej pojemności i przepustowości, przez co są stosowane głównie w pracy z surowym materiałem podczas miksowania czy masteringu, a nie w dystrybucji masowej. Typowym błędem jest mylenie standardu CD-Audio z nowocześniejszymi formatami zapisu lub niedocenianie wpływu ograniczeń sprzętowych tamtej epoki na wybór parametrów. Płyta kompaktowa została zaprojektowana tak, by zapewnić wysoką jakość dźwięku dla szerokiego grona odbiorców, przy jednoczesnym zachowaniu rozsądnej długości odtwarzania. Takie podejście sprawiło, że 44,1 kHz i 16 bitów to absolutne minimum zapewniające zarówno wierność reprodukcji, jak i dostępność ekonomiczną – inne wartości pojawiają się w zupełnie innych kontekstach technicznych. Warto pamiętać, że standardy nie są ustalane przypadkowo i w tym przypadku mają bezpośredni związek z fizycznymi ograniczeniami oraz oczekiwaniami użytkowników końcowych.