Kwalifikacja: AUD.05 - Realizacja projektów graficznych i multimedialnych

Wielu osobom wydaje się, że wyższy stopień kompresji może mieć różne skutki dla dźwięku, ale w rzeczywistości chodzi tutaj głównie o relację między kompresją a jakością. Zacznijmy od kwestii liczby kanałów – kompresowanie pliku audio nie wpływa na ilość kanałów (mono, stereo, 5.1 itd.), tylko na to, jak bardzo dane audio jest „upakowane” i ile informacji zostaje zachowanych. Zwiększenie stopnia kompresji absolutnie nie powoduje, że nagle audio robi się np. wielokanałowe – to zupełnie inne zagadnienie, wynikające z procesu miksowania i masteringu, a nie z kompresji pliku. Z kolei pomysł, że rośnie liczba kanałów lub że kompresja poprawia jakość, też jest mylący. Często spotykam się z opinią, że skoro mamy nowe, bardziej „zaawansowane” formaty, to kompresja powinna poprawiać dźwięk, ale w praktyce jest odwrotnie – kompresja stratna polega na celowym usuwaniu pewnych informacji, co zawsze odbywa się kosztem jakości. To trochę jak kopiowanie zdjęcia w niskiej rozdzielczości – niby widać obrazek, ale tracisz ostrość i detale. Tak samo w audio: mniej danych oznacza ubytek detali, subtelności, przestrzenności. Branżowo uznaje się, że pliki skompresowane stratnie powinny być używane tam, gdzie liczy się rozmiar, szybkość transferu czy oszczędność miejsca – np. w streamingu lub telefonii. Jeśli jednak priorytetem jest jakość – do masteringu, archiwizacji, produkcji muzyki – zawsze korzysta się z formatów bezstratnych albo minimalnie kompresowanych. Moim zdaniem największym błędem jest myślenie, że kompresja może polepszyć brzmienie – to raczej kwestia inżynierii dźwięku, a nie algorytmów kompresji. Prawidłowe zrozumienie tych zależności jest bardzo ważne w praktyce zawodowej i pozwoli uniknąć typowych błędów przy pracy z plikami audio.