Kwalifikacja: AUD.05 - Realizacja projektów graficznych i multimedialnych

Sprawa kompresji dźwięku potrafi być myląca i wiem, że łatwo można się tu pomylić, zwłaszcza jeśli nie miało się okazji analizować tego w praktyce. Przede wszystkim, stopień kompresji nie ma żadnego wpływu na ilość kanałów — to, czy dźwięk jest mono, stereo czy 5.1, jest ustalane na etapie nagrania lub produkcji i nie zmienia się, gdy kompresujemy plik. To częsty błąd, bo niektórzy myślą, że "upchnięcie" większej ilości danych pozwala na więcej kanałów, ale kompresja dotyka głównie gęstości informacji w jednym kanale, a nie ich liczby. Jeśli chodzi o poprawę jakości dźwięku, to niestety, ale kompresja stratna zawsze pogarsza jakość, bo polega na usuwaniu fragmentów, które komputer uzna za mniej słyszalne. Często spotykam się z opinią, że nowoczesne kodeki mogą wręcz poprawiać brzmienie, ale to jest raczej efekt psychoakustycznego maskowania niedoskonałości niż realna poprawa. Kompresja bezstratna (jak FLAC) nie pogarsza jakości, ale też jej nie poprawia – dźwięk pozostaje taki sam jak w oryginale. Natomiast w praktyce użytkownicy często gubią się, bo słyszą duże różnice między mocno skompresowanymi plikami, a tymi o wyższym bitrate — i tutaj właśnie kryje się sedno tematu. Najczęstszy błąd myślowy to założenie, że skoro coś jest mocniej skompresowane, to znaczy, że udało się osiągnąć lepszą technologię i jakość, a tu niestety jest odwrotnie: więcej kompresji oznacza mniej detali, mniejszą dynamikę, płaskość brzmienia czy nawet zniekształcenia. Warto też pamiętać, że profesjonalne standardy, jak np. formaty używane w produkcji muzycznej czy radiowej, stawiają na minimalną lub bezstratną kompresję właśnie po to, by nie tracić jakości na żadnym etapie produkcji czy transmisji.