Wybór JPEG, PSD, TIFF oraz PNG to bardzo solidna odpowiedź, bo właśnie te formaty uznaje się za najpopularniejsze przykłady grafiki rastrowej. Są one wręcz codziennością w pracy grafika komputerowego czy fotografa. JPEG (czyli JPG) idealnie nadaje się do przechowywania zdjęć, zwłaszcza tam, gdzie liczy się kompromis między jakością a rozmiarem pliku – nie bez powodu sieć jest pełna właśnie tych plików. PNG z kolei to często wybierany format tam, gdzie istotna jest przezroczystość i bezstratna kompresja, na przykład w grafice na strony internetowe lub w ikonach. TIFF to coś, co spotyka się w profesjonalnych studiach fotograficznych – tam, gdzie nikt nie chce tracić nawet odrobiny szczegółów, bo ten format może przechowywać obrazy w bardzo wysokiej jakości i z głęboką paletą barw. No i jeszcze PSD – to już trochę bardziej zaawansowana sprawa, bo chodzi o pliki projektu programu Photoshop, gdzie można zapisać warstwy, teksty i inne elementy pracy. Moim zdaniem warto znać te formaty, bo jeśli ktoś planuje pracować z grafiką, to pewnie prędzej czy później się na nie natknie. Są to standardy branżowe, wspierane przez niemal wszystkie liczące się programy graficzne. Warto też pamiętać, że grafika rastrowa bazuje na siatce pikseli, co odróżnia ją od wektorowej, gdzie podstawą są kształty matematyczne. Swoją drogą, kiedy pracujesz z bitmapami, zawsze miej na względzie rozdzielczość – te formaty nie lubią powiększania, bo wtedy pojawia się tak zwane pikselowanie.
Kiedy spojrzysz na wymienione odpowiedzi, łatwo zauważyć, że część z nich zawiera formaty zupełnie niepowiązane z grafiką rastrową. Często spotykanym błędem jest utożsamianie wszystkich rozszerzeń plików graficznych lub nawet multimedialnych z grafiką rastrową, co prowadzi do poważnych nieporozumień w praktyce. Przykładowo, AI oraz SVG to typowe przedstawiciele grafiki wektorowej – AI to natywny format Adobe Illustratora, często stosowany w projektowaniu logo lub ilustracji, gdzie kluczowa jest skalowalność bez utraty jakości. SVG to z kolei otwarty standard dla grafiki wektorowej, popularny w aplikacjach webowych. CR2, RAW czy NEF to formaty surowych danych z aparatów cyfrowych, które zawierają nieprzetworzone informacje z matrycy – co prawda finalnie mogą być konwertowane do bitmap, ale same w sobie nie są standardowymi formatami grafiki rastrowej do codziennej pracy. PDF oraz CDR to formaty dokumentów (PDF) lub grafiki wektorowej (CDR – CorelDRAW), gdzie obsługa bitmap jest możliwa, ale nie są to formaty stricte rastrowe. DJVU służy głównie do kompresji skanowanych dokumentów, a JPEG2000 to rzadko spotykany format, chociaż jest rastrowy, ale praktycznie nie używa się go w standardowych zastosowaniach. Niektórzy błędnie wrzucają do jednego worka BMP, GIF czy TIFF, zapominając, że tylko część z nich rzeczywiście stanowi podstawę grafiki rastrowej – BMP i GIF są rastrowe, ale obecnie rzadziej używane ze względu na ograniczenia techniczne, np. niską liczbę kolorów czy brak kompresji. Kolejna kwestia to mieszanie formatów wideo (MPEG4) z graficznymi – to zupełnie inna bajka. Moim zdaniem najlepiej zawsze sprawdzać, czy dany format jest szeroko obsługiwany przez edytory grafiki rastrowej i czy przechowuje dane w postaci siatki pikseli. W praktyce profesjonalnej te rozróżnienia są istotne, bo wpływają na jakość pracy i możliwości dalszej obróbki.