Paliki drewniane, mimo że są popularnym materiałem w budownictwie oraz w transporcie geodezyjnym, nie są zalecane do trwałego zaznaczania punktów osnowy poziomej z powodu ich niskiej odporności na warunki atmosferyczne oraz degradację. W praktyce, takie paliki mogą ulegać rozkładowi, co prowadzi do zniekształcenia lub zniknięcia punktów pomiarowych. Z tego powodu, w geodezji, preferuje się stosowanie bardziej trwałych materiałów, takich jak trzpienie, znaki z kamienia czy bolce, które wykazują znacznie większą odporność na czynniki zewnętrzne. Trzpienie, na przykład, są osadzane na stałe w gruncie, a ich metalowa konstrukcja zapewnia długotrwałość i stabilność. Z kolei znaki z kamienia stanowią naturalne punkty odniesienia, które mogą przetrwać wiele lat, przy minimalnym ryzyku uszkodzenia. Zastosowanie odpowiednich materiałów do trwałego zaznaczania punktów osnowy poziomej jest kluczowe dla zapewnienia precyzji i wiarygodności pomiarów geodezyjnych, co jest zgodne z obowiązującymi normami w tej dziedzinie.
Wybór palików drewnianych jako materiału do trwałego zaznaczania punktów osnowy poziomej jest mylny, ponieważ nie zapewniają one odpowiedniej stabilności ani trwałości. Pomimo ich powszechnego użycia w pracach tymczasowych, drewno jest materiałem organicznym, który podlega procesom gnilnym, co prowadzi do zniekształcenia lub nawet całkowitego zniknięcia znaku w wyniku działania czynników atmosferycznych. Korozja, wilgoć oraz zmiany temperatury mogą osłabić strukturę palików, co sprawia, że stają się one niewiarygodne jako punkty odniesienia. W praktyce, geodeci muszą unikać korzystania z materiałów, które nie gwarantują długotrwałej stabilności, a wybór drewnianych palików w tym kontekście jest istotnym błędem. Z kolei trzpienie oraz znaki z kamienia są preferowanymi rozwiązaniami, ponieważ ich materiał charakteryzuje się dużą odpornością na uszkodzenia i długowiecznością. Trzpienie, zazwyczaj stalowe lub żelazne, osadza się na stałe w ziemi i są one mniej podatne na działanie warunków zewnętrznych. Natomiast znaki z kamienia, jako trwałe punkty odniesienia, mogą funkcjonować przez wiele lat bez potrzeby jakiejkolwiek konserwacji. Niezrozumienie tych podstawowych różnic między materiałami prowadzi do błędnego postrzegania ich użyteczności w geodezyjnych pomiarach, przez co mogą wystąpić niedokładności, które są nieakceptowalne w profesjonalnych praktykach geodezyjnych.