Aby obliczyć błąd indeksu lunety, należy wykorzystać różnicę kątów pomierzonych w dwóch położeniach. W tym przypadku mamy kąt pionowy KL równy 95,0030<sup>g</sup> oraz kąt pionowy KP równy 304,9980<sup>g</sup>. Obliczamy różnicę pomiędzy tymi kątami: 304,9980<sup>g</sup> - 95,0030<sup>g</sup> = 209,9950<sup>g</sup>. Teoretycznie, w idealnych warunkach kąt ten powinien wynosić 200<sup>g</sup>, ponieważ luneta powinna mierzyć pełny obrót. W związku z tym, błąd indeksu wynosi: 209,9950<sup>g</sup> - 200<sup>g</sup> = 9,9950<sup>g</sup>. Ten błąd jest bliski wartości 10cc, co sugeruje, że zmierzone kąty mogą być zniekształcone przez błąd w ustawieniu lunety. Przyjmuje się, że w praktycznych zastosowaniach geodezyjnych zaleca się staranne kalibracje instrumentów, aby zminimalizować takie błędy i zapewnić wysoką dokładność pomiarów.
Rozważając inne możliwe odpowiedzi, warto zauważyć, że pomyłki w obliczeniach wartości błędu indeksu często wynikają z niezrozumienia relacji pomiędzy kątami pomierzonymi a teoretycznymi wartościami. Na przykład, wybór +10cc mógłby sugerować, że pomiar został zinterpretowany jako mniejszy błąd, co jest mylnym wnioskiem przy skomplikowanej analizie kątów. Inne opcje, takie jak +20cc, +15cc, także mogą wynikać z błędnego założenia o pełnym obrocie lunety. Zrozumienie podstaw metody pomiarowej oraz znajomość geodezyjnych norm i praktyk jest kluczowe. Kiedy luneta jest nieodpowiednio skalibrowana, pomiary mogą przynieść zafałszowane wyniki. Należy pamiętać, że błąd indeksu jest istotny dla precyzyjnych pomiarów w geodezji, a jego właściwe obliczenie ma kluczowe znaczenie dla dokładności całego procesu pomiarowego. Dlatego też każdy, kto pracuje z instrumentami geodezyjnymi, powinien być świadomy potencjalnych źródeł błędów oraz regularnie dokonywać kalibracji sprzętu.