Odpowiedź mp = ±0,7 cm jest poprawna, ponieważ do obliczenia błędu średniego położenia punktu osnowy realizacyjnej zastosowano zasadę znaną z twierdzenia Pitagorasa. W przypadku błędów pomiarowych w układzie współrzędnych, błąd średni oblicza się jako pierwiastek sumy kwadratów błędów współrzędnych. W tym przypadku: mp = √(m<sub>x</sub><sup>2</sup> + m<sub>y</sub><sup>2</sup>) = √(0,4<sup>2</sup> + 0,6<sup>2</sup>) = √(0,16 + 0,36) = √0,52 ≈ ±0,72 cm, co zaokrąglamy do ±0,7 cm. Tego rodzaju obliczenia są niezwykle ważne w geodezji i inżynierii, gdzie precyzja pomiarów wpływa na jakość finalnych wyników, a także bezpieczeństwo projektów. Standardy branżowe, takie jak normy ISO 17123 dotyczące pomiarów geodezyjnych, podkreślają znaczenie dokładnych obliczeń błędów w kontekście zapewnienia jakości i rzetelności pomiarów.
W przypadku błędnych odpowiedzi warto zwrócić uwagę na kilka kluczowych aspektów dotyczących obliczania błędu średniego. Wiele osób może pomylić się, przyjmując jedynie wartości błędów współrzędnych bez ich odpowiedniego połączenia. Na przykład, odpowiedź ±0,5 cm może być wynikiem przyjęcia średniej arytmetycznej błędów m<sub>x</sub> i m<sub>y</sub>, co jest błędnym podejściem, ponieważ nie uwzględnia ono, że błędy te są ze sobą powiązane we wzorze Pitagorasa. Z kolei odpowiedzi takie jak ±1,0 cm lub ±0,4 cm mogą wynikać z błędnych założeń dotyczących granic błędu oraz ze zrozumienia, jak błędy mogą kumulować się w kontekście rzeczywistych pomiarów. Często mylone jest pojęcie maksymalnego błędu z średnim błędem, co wprowadza dodatkowe zamieszanie. W rzeczywistości, maksymalny błąd to granica, w jakiej można oczekiwać odchyleń, podczas gdy błąd średni daje nam bardziej realistyczny obraz dokładności pomiarów. Dlatego kluczowe jest, aby rozumieć, że obliczenia błędów w kontekście geodezji i inżynierii muszą być realizowane zgodnie z konkretnymi zasadami i wzorami, aby zapewnić wysoką jakość i rzetelność wyników pomiarów.
