Azymut boku AB można określić na podstawie różnic współrzędnych ΔX<sub>AB</sub> i ΔY<sub>AB</sub>. W tym przypadku ΔX<sub>AB</sub> jest ujemne, co oznacza, że punkt końcowy boku AB znajduje się na zachód od punktu początkowego. Z kolei ΔY<sub>AB</sub> jest dodatnie, co wskazuje, że punkt końcowy leży na północ od punktu początkowego. Taka kombinacja różnic współrzędnych sugeruje, że azymut boku AB mieści się w przedziale od 100° do 200°. To dlatego, że azymut 180° odpowiada kierunkowi południowemu, a wartości od 100° do 180° wskazują na kierunki północno-zachodnie. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy znajduje zastosowanie w geodezji oraz inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne określenie kierunków jest kluczowe w procesach pomiarowych i mapowania terenu. Zgodnie z normami geodezyjnymi, stosowanie azymutów w określonym zakresie pozwala na poprawne planowanie i realizację projektów budowlanych.
Zrozumienie azymutów i ich zakresów jest kluczowe w geodezji i inżynierii lądowej. Odpowiedzi sugerujące przedziały 200÷300g, 0÷100g, czy 300÷400g są błędne z powodu niewłaściwej interpretacji różnic współrzędnych. Przedział 0÷100g sugeruje kierunki północno-wschodnie, gdzie zarówno ΔX, jak i ΔY byłyby dodatnie, co jest sprzeczne z danymi, ponieważ ΔX jest ujemne. Natomiast przedział 200÷300g obejmuje azymuty w kierunku południowym, które nie pasują do sytuacji, gdy ΔY jest dodatnie, a ΔX ujemne. Przedział 300÷400g, który odpowiada kierunkowi południowo-zachodniemu, również nie jest właściwy w obliczeniach, ponieważ ten azymut oznacza, że zarówno współrzędne X, jak i Y byłyby skierowane w kierunku południowym. Zrozumienie, jak różnice współrzędnych wpływają na określenie azymutu, jest kluczowe dla uniknięcia takich błędów w przyszłości. W praktycznych zastosowaniach geodezyjnych, precyzyjne obliczenia tych wartości są niezbędne do określenia właściwych kierunków w pracy terenowej oraz w inżynierii, a także w systemach informacji geograficznej, gdzie dokładność obliczeń wpływa na efektywność wykonania projektów.