Graniczny błąd tyczenia oblicza się, mnożąc średni błąd tyczenia przez współczynnik r, który dla tyczenia wynosi zazwyczaj od 2 do 4, w zależności od wymagań danego projektu geodezyjnego. W tym przypadku, mając średni błąd tyczenia równy 0,03 m i współczynnik r równy 3, graniczny błąd tyczenia wynosi 0,03 m * 3 = 0,09 m. W praktyce, graniczny błąd tyczenia jest kluczowym wskaźnikiem precyzji pomiarów geodezyjnych i służy do oceny jakości wykonania prac geodezyjnych. W projektach budowlanych oraz inżynieryjnych, znajomość granic błędu jest niezbędna do zapewnienia odpowiedniej dokładności i rzetelności pomiarów, co wpływa na końcowe rezultaty prac. Warto również stosować się do norm takich jak PN-EN ISO 17123-1, które określają zasady wykonywania pomiarów oraz wymagania dotyczące precyzji.
Obliczanie granicznego błędu tyczenia opiera się na fundamentalnych zasadach geodezji, które wymagają uwzględnienia zarówno średniego błędu tyczenia, jak i współczynnika r. Odpowiedzi takie jak 0,03 m, 0,01 m czy 0,10 m nie są uzasadnione w oparciu o te podstawowe zasady. W przypadku odpowiedzi 0,03 m może występować błąd myślowy polegający na myleniu średniego błędu tyczenia z granicznym błędem, co jest niepoprawne. Średni błąd tyczenia określa przeciętną dokładność pomiaru, natomiast graniczny błąd, który jest wynikiem zastosowania współczynnika, informuje o maksymalnym dopuszczalnym błędzie. Odpowiedź 0,01 m sugeruje, że błąd jest znacznie zaniżany, co może prowadzić do nieprawidłowych decyzji projektowych. Z kolei odpowiedź 0,10 m, pomimo bliskiej wartości, nie uwzględnia właściwego współczynnika, co wskazuje na brak zrozumienia istoty błędów pomiarowych. W praktyce ważne jest, aby geodeci stosowali się do norm i standardów, które precyzują, jak obliczać błędy, aby zapewnić jakość i rzetelność danych pomiarowych. Niezrozumienie tych podstawowych zasad może prowadzić do poważnych problemów w projektach budowlanych, gdzie precyzja pomiarów jest kluczowa.