Wysokość osi celowej niwelatora oblicza się, dodając odczyt z łaty do wysokości reperu. W tym przypadku mamy H<sub>R</sub> = 234,500 m n. p. m. oraz odczyt na łacie wynoszący 0,500 m. Aby obliczyć wysokość osi celowej, wykonujemy następujące działanie: 234,500 m + 0,500 m = 235,000 m n. p. m. Oznacza to, że wysokość osi celowej niwelatora wynosi 235,000 m n. p. m., co odpowiada odpowiedzi numer 3. W praktyce, tego typu obliczenia są kluczowe w geodezji i budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary wysokościowe są niezbędne do prawidłowego wykonania wielu prac, takich jak pomiary terenu, wytyczanie budynków czy prowadzenie robót ziemnych. W zgodzie z normami, przy pomiarach należy również uwzględnić czynniki atmosferyczne oraz potencjalne błędy instrumentu, co pozwala na uzyskanie jak najbardziej precyzyjnych wyników.
Wysokość osi celowej niwelatora jest kluczowym elementem w geodezyjnych pomiarach wysokościowych. Aby właściwie określić tę wysokość, niezbędne jest prawidłowe zrozumienie, jak odnoszą się do siebie wysokości reperów oraz odczyty z łaty. Odpowiedzi, które wskazują na wartości poniżej 235,000 m n. p. m. są błędne, ponieważ nie uwzględniają poprawnej metody obliczenia, która polega na dodaniu odczytu z łaty do wysokości reperu. Na przykład, odpowiedź 229,500 m n. p. m. sugeruje, że odczyt z łaty został odjęty od wysokości reperu, co jest niewłaściwe. Kolejne odpowiedzi, takie jak 234,000 m n. p. m. i 239,500 m n. p. m., również nie mają podstaw w poprawnych obliczeniach i mogą wskazywać na typowe błędy, takie jak pomyłki w dodawaniu lub nieprawidłowe interpretowanie odczytów. W praktyce, każdy pomiar powinien być powtarzany i weryfikowany w celu zapewnienia jego dokładności. Kluczowe jest także, aby przed rozpoczęciem pomiarów znać dokładne lokalizacje reperów i mieć pewność, że instrumenty są prawidłowo skalibrowane. Takie podejście pozwoli uniknąć wielu typowych pułapek w geodezji i zapewni wysoki standard wykonywanych prac.