Odpowiedź dotycząca sporządzenia odrębnego szkicu kontroli tyczenia jest poprawna, ponieważ jest ściśle zgodna z zasadami praktyki geodezyjnej. Szkic kontroli tyczenia służy do dokumentowania i weryfikacji poprawności wykonanych pomiarów oraz do identyfikacji ewentualnych błędów. Gdy umieszczenie miar na szkicu tyczenia prowadzi do nieczytelności, sporządzenie osobnego szkicu pozwala na zachowanie klarowności i przejrzystości dokumentacji. W praktyce, szkic kontroli tyczenia powinien zawierać szczegółowe informacje na temat punktów kontrolnych, zastosowanych metod pomiarowych oraz wszelkich obserwacji, które mogą być istotne dla przyszłej analizy. Dobrą praktyką w branży jest również dołączanie takich szkiców do raportów końcowych, co zwiększa jakość dokumentacji oraz ułatwia późniejsze kontrole i analizy wykonanych prac geodezyjnych.
Wybór szkicu sytuacyjnego, polowego lub dokumentacyjnego jako alternatywy dla szkicu kontroli tyczenia jest niepoprawny z kilku zasadniczych powodów. Szkic sytuacyjny zazwyczaj przedstawia układ terenu oraz istniejące obiekty, co nie jest odpowiednie w kontekście kontroli tyczenia. Dodatkowo, szkic polowy ma na celu rejestrowanie danych pomiarowych w terenie i nie jest przeznaczony do szczegółowej analizy błędów tyczenia. Z kolei szkic dokumentacyjny mający na celu zapisanie wyników pomiarów z różnych etapów projektu nie zastąpi dedykowanego szkicu kontroli. Kluczowym błędem myślowym, który często prowadzi do wyboru niewłaściwej odpowiedzi, jest mylenie celów tych różnych typów szkiców. Należy pamiętać, że każdy z tych szkiców ma specyficzne przeznaczenie i dostosowanie ich do zadania kontroli tyczenia może prowadzić do utraty istotnych informacji oraz nieczytelności dokumentacji. Zgodnie z normami branżowymi, każdy proces geodezyjny powinien być przejrzysty i starannie udokumentowany, co daje podstawy do rzetelnych analiz i przyszłych działań. Dlatego kluczowe jest zrozumienie funkcji i zastosowania każdego typu szkicu w kontekście geodezyjnym.