Kwalifikacja: BUD.19 - Wykonywanie prac geodezyjnych związanych z katastrem i gospodarką nieruchomościami

Wybór osnowy jednostkowej, lokalnej czy podstawowej w kontekście tyczenia budynku wielokondygnacyjnego jest niewłaściwy z kilku powodów. Osnowa jednostkowa, która jest najczęściej stosowana do jednorazowych prac geodezyjnych, nie zapewnia wymaganego poziomu dokładności oraz stabilności dla tego typu obiektów. Taki typ osnowy jest zbyt lokalny i nie jest przystosowany do pracy w skali większych projektów budowlanych, co może prowadzić do błędów w wymiarowaniu i usytuowaniu obiektu. Osnowa lokalna, z kolei, przeznaczona jest do bardziej ograniczonych prac, takich jak tyczenie małych obiektów, co czyni ją niewystarczającą dla skomplikowanych i dużych konstrukcji. Zastosowanie osnowy podstawowej również nie jest odpowiednie, gdyż jej zadaniem jest wyznaczanie punktów referencyjnych na dużych obszarach, co w kontekście budowy wielkokondygnacyjnej nie przynosi pożądanych rezultatów. Używanie niewłaściwej osnowy może prowadzić do poważnych konsekwencji w postaci błędów konstrukcyjnych, które mogą kosztować znaczne sumy pieniędzy oraz czas. Poprawne podejście do tyczenia budynków wymaga zastosowania osnowy realizacyjnej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży budowlanej i geodezyjnej.