Namalowane znaki graniczne, takie jak linie lub strzałki, są często stosowane do oznaczania granic w terenie, jednak ze względu na swoją naturę, nie są odpowiednie do stabilizowania punktów granicznych. W przeciwieństwie do znaków kamiennych, betonowych czy żelbetowych, namalowane oznaczenia mogą ulegać szybkiemu zatarciu, co powoduje, że nie spełniają one swojej funkcji. W praktyce, znaki te mogą być skuteczne w krótkoterminowym oznaczaniu obszarów, ale ich trwałość jest znacznie ograniczona, co czyni je niewłaściwymi do stabilizacji punktów granicznych, które powinny być widoczne przez długi czas. Standardy w geodezji i oznaczaniu granic wskazują na konieczność stosowania materiałów trwałych i odpornych na warunki atmosferyczne, co potwierdza, że namalowane znaki mogą nie spełniać tych wymogów i powinny być traktowane jedynie jako tymczasowe rozwiązanie.
Użycie kamiennych, betonowych i żelbetowych znaków granicznych jako elementów stabilizujących punkty graniczne opiera się na ich trwałości, odporności na czynniki zewnętrzne oraz długotrwałej widoczności. Kamienne znaki, często stosowane w tradycyjnej geodezji, są niezwykle wytrzymałe i mogą przetrwać długie lata, co sprawia, że są idealne do stabilizacji punktów granicznych. Podobnie, znaki betonowe zapewniają dużą odporność na warunki atmosferyczne i mechaniczne uszkodzenia, co czyni je również dobrym wyborem. Żelbetowe znaki, łączące cechy betonu i stali, oferują jeszcze większą wytrzymałość, co czyni je szczególnie odpowiednimi do miejsc o dużym natężeniu ruchu lub narażonym na intensywne warunki atmosferyczne. Powszechnym błędem jest myślenie, że każdy rodzaj oznaczenia jest równoważny; nie biorą oni pod uwagę, że namalowane znaki, mimo iż mogą być użyteczne jako tymczasowe oznaczenia, szybko ulegają zatarciu i nie spełniają wymagań dotyczących stabilności oraz precyzji, jakie są niezbędne w geodezji. Dlatego ważne jest, aby przy wyborze metody stabilizacji punktów granicznych kierować się nie tylko ich widocznością, ale także trwałością oraz odpornością na czynniki zewnętrzne.