Punkty odniesienia to kluczowy element w badaniach przemieszczeń, ponieważ stanowią one stabilne, znane lokalizacje, które nie są wpływane przez obiekt badany. W praktyce, punkty te są wykorzystywane jako baza do pomiarów, umożliwiając dokładne określenie zmian w położeniu obiektu. W geodezji, na przykład, punkty odniesienia są wykorzystywane do kalibracji instrumentów pomiarowych oraz w wyznaczaniu granic działek. Dobrą praktyką jest, aby punkty odniesienia były rozlokowane w odpowiednich miejscach, aby zminimalizować wpływ lokalnych warunków atmosferycznych czy geologicznych. Standardy, takie jak normy ISO, wskazują na konieczność stosowania zewnętrznych punktów odniesienia, aby zwiększyć dokładność oraz wiarygodność wyników pomiarów. Wzorcowanie i regularna weryfikacja tych punktów są również istotnymi aspektami, które zapewniają ich użyteczność w dłuższym okresie czasu.
Wybór odpowiedzi sugerującej, że punkty badane, kontrolne lub kontrolowane pełnią rolę punktów odniesienia, jest nieprecyzyjny i oparty na mylnym rozumieniu tych terminów. Punkty badane to te, które są bezpośrednio analizowane i monitorowane podczas pomiarów, a więc są narażone na zmiany związane z obiektem badanym. Z kolei punkty kontrolne są używane w kontekście zapewnienia jakości danych i są związane z pomiarami, które mają na celu weryfikację poprawności i dokładności wyników, a nie stanowią stabilnych baz do pomiarów. Punkty kontrolowane odnoszą się do tych, które są modyfikowane lub wpływane przez badania, co również wyklucza je z roli punktów odniesienia. Typowe błędy w myśleniu, które prowadzą do takich niepoprawnych odpowiedzi, obejmują mylenie funkcji różnych typów punktów w badaniach oraz brak zrozumienia, jak ważne jest, aby punkty odniesienia pozostawały niezmienione i nieosiągalne dla obiektu badawczego. W rezultacie, nieprawidłowe przypisanie funkcji do tych punktów prowadzi do nieefektywnych badań oraz błędnych wniosków, co jest sprzeczne z najlepszymi praktykami w geodezji i analizie przestrzennej.