Maksymalna odległość 50 m dla wyznaczania punktów głównych i pośrednich osi trasy kanalizacyjnej jest zgodna z ogólnie przyjętymi standardami projektowania sieci kanalizacyjnych, które mają na celu zapewnienie odpowiedniej kontroli i monitorowania instalacji. W praktyce, wyznaczanie punktów w tej odległości pozwala na skuteczne prowadzenie prac związanych z budową i konserwacją, a także na dokładne pomiary i inspekcje. Na przykład, w przypadku awarii, szybkie zlokalizowanie miejsca problemu jest kluczowe, a odpowiednie rozmieszczenie punktów ułatwia dostęp do infrastruktury. Ponadto, przy projektowaniu tras kanalizacyjnych, ważne jest uwzględnienie topografii terenu oraz charakterystyki gruntu, co może wpływać na sposób rozmieszczania punktów. Standardy takie jak PN-EN 752 określają wymagania dotyczące projektowania systemów kanalizacyjnych, co podkreśla znaczenie zachowania odpowiednich odległości.
Wybór innych odległości, takich jak 40 m, 60 m czy 30 m, może być wynikiem nieporozumienia dotyczącego zasad projektowania i eksploatacji systemów kanalizacyjnych. Na przykład, ustalenie punktów co 60 m może prowadzić do trudności w inspekcji i konserwacji, ponieważ zbyt duże odległości utrudniają lokalizowanie problemów w infrastrukturze. Z kolei 30 m, mimo że jest bardziej gęstym rozplanowaniem, może nie być ekonomicznie uzasadnione i zwiększa koszty budowy i utrzymania sieci. Często projektanci mogą myśleć, że bardziej gęste rozmieszczenie punktów poprawi dostępność, lecz w praktyce prowadzi to do nadmiernej komplikacji systemu oraz zwiększenia kosztów. Kluczowe jest znalezienie równowagi między odległością a ekonomicznością projektu. Obowiązujące normy i zalecenia branżowe jasno wskazują, że maksymalna odległość 50 m zapewnia optymalizację zarówno w zakresie technicznym, jak i ekonomicznym, co czyni ją najlepszym rozwiązaniem w projektowaniu tras kanalizacyjnych.