Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Popularnym błędem jest zakładanie, że świdry diamentowe lub diamentowe typu PDC zawsze są najlepszym wyborem do trudnych warunków – bo kojarzą się z wysoką twardością. Faktycznie, są wręcz nieocenione przy bardzo twardych, ścierających skałach, jak kwarcyt czy granit, ale ich jednostkowy koszt jest znacznie wyższy niż świdrów gryzowych. Diamentowe (zarówno klasyczne, jak i PDC) stosuje się, gdy zależy nam na szybkim postępie w niezmiernie twardych formacjach, gdzie inne świdry po prostu się zniszczą albo będą pracowały nieefektywnie. Jednakże ich zakres zastosowań jest przez to ograniczony – nie opłaca się ich używać w skałach miękkich czy nawet średnio twardych, bo koszt eksploatacji i wymiany elementów ścieralnych jest wtedy nieproporcjonalnie wysoki. Świdry skrzydłowe z kolei są bardzo dobre do iłów, piasków czy żwirów, ale w twardszych skałach po prostu nie dają rady – bardzo szybko się zużywają i nie zapewniają stabilnej pracy, co potwierdzają praktyczne realizacje na budowach geotechnicznych. W praktyce, wybór świdra to zawsze balans między efektywnością a kosztami. Błędne jest myślenie, że nowocześniejsze albo droższe rozwiązanie będzie dobre w każdej sytuacji – to osoby mniej doświadczone często dają się nabić na takie rekomendacje. Świdry gryzowe mają największy zakres stosowalności, bo są kompromisem: radzą sobie i w skałach miękkich, i w średnich, i w niektórych twardszych, a przy tym koszt jednostkowy wiercenia jest relatywnie niski. Standardy branżowe oraz praktyka inżynierska jasno pokazują, że podstawą doboru narzędzia jest właśnie to relacja: wydajność w różnych warunkach do kosztu użytkowania. Warto na to patrzeć szerzej, a nie tylko przez pryzmat „im twardsza skała, tym droższy świder”. Kluczowe jest, żeby narzędzie było dobrane do konkretnej pracy, a nie żeby było po prostu najnowocześniejsze czy najdroższe.