Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wiele osób na początku nauki kartografii i czytania map topograficznych ma trudności z właściwym rozpoznaniem cięcia poziomicowego. Moim zdaniem, problem często wynika z niedokładnego spojrzenia na wartości punktów wysokościowych lub zbyt automatycznego założenia, że poziomice na każdej mapie są oddalone od siebie o duże wartości – na przykład 10, 20 czy 25 metrów. W praktyce jednak, dobór cięcia poziomicowego wynika z dwóch czynników: rodzaju terenu oraz skali mapy. W przypadku płaskich lub lekko pofałdowanych terenów, stosuje się raczej mniejsze cięcie, np. 5 m, ponieważ większe wartości spowodowałyby utratę szczegółów i zatarcie różnic wysokościowych istotnych dla wielu analiz, choćby hydrologicznych, urbanistycznych czy inżynierskich. Typowym błędem jest też nieuwzględnianie wartości konkretnych punktów wysokościowych – na przedstawionym fragmencie mapa prezentuje punkty 252,6 i 257,1, a poziomice są ułożone w taki sposób, że przy cięciu większym niż 5 m nie dałoby się uzyskać aż tylu linii pomiędzy nimi. Przyjęcie cięcia 10, 20 lub 25 metrów prowadziłoby do poważnych błędów w analizie spadków terenu i mogłoby skutkować pomyłkami podczas projektowania inwestycji lub planowania jakichkolwiek prac ziemnych. Moim zdaniem szczególnie w branży budowlanej i geodezyjnej konsekwencje takiego błędu bywają bardzo kosztowne – na przykład przy wytyczaniu dróg, odwodnień czy ustalaniu przebiegu instalacji podziemnych. Dlatego warto sobie utrwalić, że na większości map szczegółowych w Polsce stosuje się cięcie 5 m, a dopiero na mapach przeglądowych i w terenie górskim stosuje się większe cięcia. Z doświadczenia wiem, że dobrze jest za każdym razem sprawdzić legendę mapy lub porównać wartości punktów wysokościowych i rozkład poziomic, zamiast polegać na domysłach.