Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Często zdarza się, że georadar powierzchniowy jest przeceniany jako uniwersalne narzędzie do wszelkich badań podłoża, ale jego możliwości mają wyraźne ograniczenia głębokościowe i rozdzielczościowe. W zastosowaniach takich jak poszukiwania zjawisk krasowych, georadar sprawdza się wyjątkowo dobrze, ponieważ jest w stanie wykrywać próżnie, pustki i różne nieciągłości w płytkich warstwach gruntu – to właśnie te kontrasty dielektryczne, które wyłapuje GPR, pozwalają na precyzyjne mapowanie tego typu zjawisk. Jeśli chodzi o wykrywanie zasobów wód gruntowych, georadar także znajduje szerokie zastosowanie, ponieważ zmiany wilgotności i przejście z materiału suchego do nasyconego wodą powodują wyraźne odbicie sygnału radarowego, co pozwala na ocenę głębokości zwierciadła wody oraz lokalizację stref akumulacji. W przypadku wykrywania powierzchni poślizgu osuwisk, doświadczenie pokazuje, że GPR to jedno z podstawowych narzędzi do precyzyjnego wyznaczenia płytkich kontaktów między stabilnym a przemieszczającym się gruntem. Typowy błąd to zakładać, że narzędzia do płytkich badań geotechnicznych sprawdzą się też do głębokich poszukiwań węglowodorów – a niestety, GPR nie radzi sobie z dużymi głębokościami, typowymi np. dla złóż gazu ziemnego. Z doświadczenia terenowego i zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, do badań głębokich struktur stosuje się metody geofizyki sejsmicznej, które umożliwiają obrazowanie na wiele kilometrów w głąb ziemi. Brak zrozumienia fizyki działania GPR i jego ograniczeń prowadzi do nietrafionych wyborów metod badawczych. W praktyce więc, tam gdzie mówimy o dużych głębokościach i złożach gazu, georadar po prostu nie ma racji bytu, a zastosowanie go do takich zadań to zwykłe marnowanie zasobów i energii.