Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Zdarza się, że ludzie mylą różne metody badań geologicznych i chcą je stosować do wszystkiego, co związane z dawnymi dziejami Ziemi. Przykładowo, badania izotopowe są fantastyczne, jeśli chodzi o określanie wieku skał – tzw. datowanie radiometryczne. Dzięki analizie rozpadu izotopów (na przykład uranu czy potasu) można ustalić, kiedy dana warstwa powstała, ale nie daje to praktycznie żadnej informacji o tym, gdzie kiedyś znajdował się kontynent czy morze. Sejsmika z kolei służy do badania wnętrza Ziemi, wykrywania struktur podziemnych czy poszukiwania złóż, a nie do śledzenia dawnych pozycji lądów. Sejsmogramy pokazują, jak rozchodzą się fale przez różne warstwy skał, ale niestety nie powiedzą nam nic o starych polach magnetycznych ani o położeniu kontynentów w przeszłości. Elektrooporówka, czyli pomiary elektrooporowe, to już totalnie inna bajka – tu chodzi o ocenę przewodnictwa elektrycznego podłoża, co jest przydatne np. przy poszukiwaniach wód podziemnych albo minerałów. To, że ktoś pomyli te metody, wynika chyba głównie z tego, że każda z nich jest szeroko stosowana w geologii, ale każda ma swoje jasno określone zadania. W praktyce, jeśli chodzi o rozgryzanie dawnych położeń lądów i oceanów, tylko metoda magnetyczna pozwala badać zakodowane w skałach kierunki pola Ziemi i rekonstruować układ kontynentów. Reszta służy zupełnie innym celom i nie da się na ich podstawie wyciągnąć takich wniosków. Warto zapamiętać, że w paleogeografii kluczowe są te „magnetyczne ślady” sprzed milionów lat – bez nich ani rusz.