Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Pojęcie wietrzenia fizycznego bywa mylone z procesami chemicznymi lub mieszanymi, co prowadzi do nieporozumień. Typowym błędem jest zaliczanie do wietrzenia fizycznego zjawisk takich jak oksydacja czy karbonatyzacja. Oksydacja to proces chemiczny, polegający na utlenianiu minerałów, zwłaszcza żelazistych, a efektem tego jest powstawanie np. rud żelaza – tutaj wyraźnie widać zmianę składu chemicznego skały, więc nie jest to mechaniczne rozdrabnianie. Karbonatyzacja również ma charakter chemiczny, polega na oddziaływaniu dwutlenku węgla rozpuszczonego w wodzie na minerały skalne (np. rozpuszczanie wapieni i dolomitów), co prowadzi do powstawania nowych związków – też wyraźny przykład wietrzenia chemicznego. Korazja natomiast to zupełnie inny proces, związany z niszczeniem powierzchni skał przez ścieranie (np. przez piasek niesiony wiatrem), jest bardziej związana z erozją mechaniczną, a nie klasycznym wietrzeniem fizycznym. Wybierając niewłaściwe odpowiedzi, łatwo popaść w pułapkę stereotypów lub uproszczeń, gdzie wszystko, co „niszczy skałę”, wrzuca się do jednego worka. Praktyka geotechniczna i branżowe normy jasno rozdzielają wietrzenie fizyczne od chemicznego i biologicznego, co ma konsekwencje m.in. przy ocenie trwałości materiałów budowlanych albo prognozowaniu procesów geologicznych w czasie. Warto zapamiętać, że procesy fizyczne nie zmieniają składu chemicznego skały, a tylko jej strukturę i rozdrobnienie. Natomiast procesy, w których powstają nowe związki chemiczne, zawsze będą zaliczane do wietrzenia chemicznego. W branży inżynierskiej odpowiednie rozpoznanie rodzaju wietrzenia to podstawa dobrej diagnozy terenowej i projektowej, co finalnie przekłada się na bezpieczeństwo inwestycji.