Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Często spotyka się przekonanie, że drgania o wysokiej częstotliwości są wykorzystywane w technikach udarowych lub udarowo-obrotowych, ale to trochę uproszczenie. W tych metodach faktycznie mamy do czynienia z cyklicznymi uderzeniami, jednak ich częstotliwość jest zwykle zdecydowanie niższa niż w wierceniach stricte wibracyjnych. Typowe wiercenie udarowe opiera się na pracy narzędzia, które wykonuje stosunkowo wolne, lecz silne uderzenia, często wspomagane ruchem posuwisto-zwrotnym. Z kolei wiercenia obrotowe to klasyka – tutaj najważniejsze jest ciągłe obracanie świdra, co umożliwia ścieranie i kruszenie skały, ale bez wyraźnych drgań o wysokiej częstotliwości. Wiercenia udarowo-obrotowe łączą te dwie zasady, ale nadal nie osiągają poziomu drgań typowego dla technik wibracyjnych. Moim zdaniem częstym błędem jest utożsamianie każdego dynamicznego procesu z „wysoką częstotliwością drgań”, a to spore uproszczenie. W praktyce branżowej, jeśli chodzi nam o naprawdę szybkie drgania, które przenosi się bezpośrednio na narzędzie skrawające, to mówimy właśnie o wibracjach – i tę technikę można spotkać choćby w wierceniu studni w podłożach twardych, w mikropalach czy nawet podczas wykonywania niektórych typów sondowań geotechnicznych. Standardy branżowe jasno rozróżniają te metody i wskazują, jak ważne jest dobranie technologii do rodzaju podłoża i celu prac. Wybierając złą metodę, można narazić sprzęt na uszkodzenie lub uzyskać niską efektywność, a nawet w ogóle nie wykonać otworu do końca. Właśnie dlatego warto znać specyfikę różnych technik – i nie wrzucać ich do jednego worka na podstawie samego ruchu czy efektu dynamicznego.