Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Trzeba przyznać, że temat facji wapienia muszlowego potrafi zamieszać, bo faktycznie wiele osób automatycznie łączy wapienie z jurą – przez słynne skały Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej czy Ojcowa. Jednak wapienie muszlowe nie mają z jurą nic wspólnego – to kompletnie inny okres i procesy osadowe. Jura to czasy, kiedy dominowały zupełnie inne środowiska i powstawały charakterystyczne wapienie płytowe, ale nie muszlowe. Jeśli chodzi o neogen i paleogen, to już zupełnie odległe epoki geologiczne, gdzie dominowały zupełnie inne procesy, chociażby osady ilaste, piaski czy margle, ale nie wapienie muszlowe. Często spotyka się błąd myślowy polegający na utożsamianiu wszystkich wapieni z jednym okresem, a przecież każda facja, czyli zespół cech skały powstałych w określonych warunkach, ma swoją własną historię. Wapienie muszlowe powstały w warunkach płytkomorskich triasu, w cieplejszym klimacie, gdzie żyło mnóstwo organizmów morskich pozostawiających po sobie muszle i skorupy. Stąd właśnie ich nazwa. W neogenie i paleogenie dominowały procesy sedymentacyjne charakterystyczne raczej dla środowisk lądowych i płytkowodnych, ale nie dawały one typowych wapieni muszlowych, które znamy z triasu. Moim zdaniem osoby wybierające jurę kierują się popularnością krajobrazów, a to jednak pułapka – klucz leży w szczegółowej analizie środowisk osadowych i znajomości stratygrafii. Rozpoznanie wieku skały tylko po nazwie bywa zdradliwe, dlatego warto uważnie analizować cechy facji i ich genezę.