Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Baryt, choć jest szeroko stosowany w przemyśle, głównie jako surowiec dla przemysłu chemicznego i wiertniczego, nie występuje w czapach żelaznych. Jest to minerał siarczanowy, a nie tlenek czy wodorotlenek żelaza. Typowym miejscem jego występowania są żyły hydrotermalne i osady chemiczne, więc skojarzenia z utworami żelazistymi wynikają często z podobnych kolorów czy obecności w tych samych regionach, ale to zupełnie inne środowisko geologiczne. Kupryt natomiast jest minerałem miedzi, o charakterystycznej czerwonej barwie. Spotyka się go w strefach utlenienia złóż miedzi, a nie żelaza, więc mylenie go z limonitem wynika chyba z tego, że oba bywają związane z procesami utleniania. Jednak żaden podręcznik geologii nie wskazuje kuprytu jako składnika czap żelaznych – raczej jest to efekt błędnych skojarzeń kolorystycznych lub nazwowych. Aragonit z kolei to minerał węglanowy (odmiana CaCO3), który tworzy się głównie w środowiskach morskich i osadach jeziornych, czasem w jaskiniach. W czapach żelaznych jego obecność jest marginalna lub wręcz żadna, bo w tych strefach rządzi chemia żelaza, a nie wapnia. W praktyce, czapy żelazne powstają w wyniku wietrzenia i utleniania siarczków czy węglanów żelaza, przez co tworzą się wtórne tlenki i wodorotlenki żelaza, takie jak limonit, goethyt czy hematyt, ale nie baryt, kupryt czy aragonit. Typowym błędem jest patrzenie wyłącznie na kolor minerału albo jego rozpowszechnienie – tymczasem najważniejsze są warunki geochemiczne i geneza minerału. W branży geologicznej uczula się na to, żeby rozpoznawać minerały nie według nazwy czy koloru, tylko według składu chemicznego i warunków powstawania.