Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Analizując propozycje odpowiedzi dotyczących stopnia spoistości gruntu, łatwo zauważyć, że błędne odpowiedzi mogą wynikać z nie do końca poprawnego rozumienia, jak zachowują się różne rodzaje gruntów podczas kontaktu z wodą. Grunt bardzo spoisty, taki jak gliny twardoplastyczne czy iły, nawet przy długim namaczaniu nie rozmaka natychmiast – on raczej powoli nasiąka wodą, często zachowując swoją formę przez pewien czas. Właśnie dlatego takie grunty są wykorzystywane np. jako uszczelnienie wałów przeciwpowodziowych czy w budowie zbiorników retencyjnych. Z kolei określenia typu „średnio spoisty” czy „zwięzło spoisty” dotyczą gruntów o pośredniej spoistości, które pod wpływem wody mogą reagować różnie, czasem częściowo się rozpadają, ale nie natychmiast i nie całkowicie. To są takie grunty, które przy odpowiednim zagęszczeniu jeszcze zachowują kształt, choć już nie tak dobrze, jak bardzo spoiste. Typowym błędem podczas nauki jest utożsamianie gwałtownego rozmakania z wysoką spoistością, bo wydaje się, że skoro coś szybko wchłania wodę to jest 'gęste' albo 'zbite', a w rzeczywistości jest odwrotnie. W budownictwie i geotechnice bardzo ważne jest więc, żeby rozumieć te różnice – bo to właśnie mało spoiste grunty są najbardziej podatne na rozmywanie, osuwiska czy utratę nośności. Dlatego w codziennej pracy inżyniera zawsze kierujemy się wynikami bezpośrednich obserwacji terenowych i testów laboratoryjnych, które jasno pokazują, że tylko grunty mało spoiste natychmiast reagują rozmoczeniem. Pozostałe wymagają znacznie dłuższego czasu i mają zupełnie inne właściwości użytkowe.