Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Sporo osób myli pojęcia spoistości gruntu, szczególnie gdy bazują tylko na wyglądzie czy odczuciach z dotyku. W rzeczywistości bardzo spoiste grunty, jak gliny czy iły, zachowują swój kształt nawet po kontakcie z wodą i trudniej je rozprowadzić – grudka nie rozpada się szybko, czasem wręcz trzeba ją długo moczyć, by się rozpadła. To właśnie siły spójności powodują, że te grunty mają zwartą, 'plastelinową' strukturę. Średnio spoisty grunt natomiast zachowuje się pośrednio – trochę się rozmywa, ale nie od razu. Zwięzło spoisty to w ogóle niezbyt trafne określenie w nowoczesnych klasyfikacjach; raczej spotyka się takie pojęcia w starych podręcznikach, a chodziło zwykle o grunty o umiarkowanej spoistości, które wciąż zapewniają pewną stateczność bryły. Częsty błąd polega na myśleniu, że jak coś się natychmiast rozpada, to znaczy, że jest bardzo 'zwięzłe' lub 'zbite', tymczasem jest dokładnie odwrotnie: im szybciej znika struktura grudki w wodzie, tym mniejsza jest spoistość tego gruntu. W praktyce budowlanej takie pomyłki prowadzą potem do złego doboru technologii wzmacniania podłoża czy błędnej oceny ryzyka osiadania. Warto zawsze pamiętać, że na podstawie prostego testu rozmakania można się bardzo dużo dowiedzieć o właściwościach podłoża: jeśli grudka się rozmywa od razu, nie liczmy, że grunt wytrzyma większe obciążenia czy zabezpieczy fundament. To są właśnie typowe kwestie, które rozstrzyga się w laboratoriach geotechnicznych, bazując na prostych obserwacjach i wiedzy z zakresu mechaniki gruntów.