Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wiele osób myli czasem pojęcia dotyczące spoistości gruntu – to dość częsty błąd wśród początkujących, bo intuicyjnie możemy sądzić, że skoro coś się natychmiast rozpada, to może być „bardzo spoiste” albo „zwięźle spoiste”, ale w rzeczywistości jest zupełnie odwrotnie. Spoistość gruntu odnosi się do zdolności cząstek do wzajemnego przylegania, tworzenia zwartej masy nawet pod wpływem wody. Gliny i iły, które są gruntami bardzo lub zwięźle spoistymi, mogą długo zachowywać swój kształt – nawet po zmoczeniu grudka potrafi się trzymać, a woda wnika powoli. Dlatego takie grunty są cenione przy budowie wałów, tam czy skarp. Z kolei grunt średnio spoisty – na przykład gliniasty – może trochę rozmiękać, ale nie rozpada się od razu, więc test rozmakania daje wyraźne wskazówki co do rodzaju. Wybór błędnej odpowiedzi często wynika z braku praktyki lub mylenia pojęć związanych z konsystencją i plastycznością, które są kolejnymi ważnymi cechami gruntów. Z mojego punktu widzenia zawsze warto pamiętać, przy zadaniach terenowych jak rozpoznaje się mało spoiste grunty: reagują na wodę natychmiastową utratą struktury. W praktyce, jeśli podczas badania terenowego grudka rozpada się już przy pierwszym kontakcie z wodą, inżynier od razu powinien zakwalifikować grunt jako mało spoisty. Trzymanie się tej zasady pozwala uniknąć kardynalnych błędów przy ocenie podłoża, co ma ogromne znaczenie dla bezpieczeństwa obiektów budowlanych.