Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Temat gwałtownego wzrostu ciśnienia tłoczenia i utraty cyrkulacji płuczki jest często mylnie kojarzony z innymi typowymi problemami na wiertni, co nie dziwi – objawy różnych awarii potrafią być do siebie bardzo podobne. Na przykład, urwanie przewodu wiertniczego to sytuacja, gdzie fizycznie tracimy część przewodu w otworze, ale nie powoduje to bezpośrednio natychmiastowego wzrostu ciśnienia tłoczenia; raczej zauważymy spadek ciężaru na haku czy brak możliwości obracania przewodem. Wciąż płuczka przepływa przez otwór i nie dochodzi do natychmiastowej utraty cyrkulacji. Z kolei zużycie elementów urabiających narzędzia wiertniczego, jak korona czy świdry, przekłada się głównie na spadek efektywności wiercenia, zwiększone opory czy drgania, ale nie daje tak gwałtownej i natychmiastowej reakcji ze strony ciśnienia tłoczenia płuczki i nie prowadzi do utraty przepływu. Równie często myli się objawy przyklejenia przewodu wiertniczego do ścian otworu z objawami obsypania się ścian. W rzeczywistości jednak do samego przyklejenia najczęściej dochodzi na skutek innego zjawiska – właśnie obsypania się ścian lub zalegania zwietrzeliny w otworze. Sztandarowym błędem jest tutaj skupianie się na samym przewodzie, zamiast szukać przyczyny w interakcji płuczki z formacją geologiczną i stabilności ściany otworu. Z mojej praktyki wynika, że takie nieporozumienia prowadzą do błędnych decyzji operacyjnych, jak próby wyciągania czy obracania przyklejonego przewodu bez rozwiązania problemu obsypanych ścian, co zwykle kończy się poważnymi kłopotami. Warto zawsze analizować ciągłość cyrkulacji i zmiany parametrów ciśnienia w kontekście stanu ścian otworu, zgodnie z najlepszymi praktykami instrukcji branżowych, bo to one często są pierwotną przyczyną nagłych awarii.