Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wybór masy próbki do analizy sitowej nie jest przypadkowy i opiera się na precyzyjnych zaleceniach branżowych oraz wymaganiach norm, takich jak PN-EN 933-1 czy wcześniejsze wytyczne PN-B-04481. Często popełnianym błędem jest zbyt duże lub zbyt małe dobranie porcji piasku. Jeśli do analizy użyje się tylko 50 albo 100 gramów, próbka stanie się niereprezentatywna – pojedyncze ziarna mogą zafałszować obraz całej frakcji, a wynik przesiewu będzie obarczony dużym błędem. W efekcie wyniki analizy nie odzwierciedlają rzeczywistego uziarnienia badanego materiału. Z drugiej strony, przesiewanie bardzo dużych ilości (np. 500–1000 g lub, co gorsza, 1000–5000 g), typowe raczej dla analiz żwirów lub mieszanek mineralnych, prowadzi do niepotrzebnego przeciążenia sit. Praca staje się niepraktyczna, sitowanie trwa bardzo długo i wzrasta ryzyko straty materiału na etapie przesypywania. W codziennej praktyce laboratoryjnej obserwuje się, że takie podejście nie daje żadnych dodatkowych korzyści. Część uczniów lub nawet mniej doświadczonych pracowników sugeruje się mylnie zasadą „im więcej, tym lepiej”, ale w analizie laboratoryjnej zbyt duża masa próbki utrudnia przesiewanie i nie poprawia jakości uzyskanych danych. Podsumowując, tylko masa 200–250 g zapewnia prawidłową reprezentatywność i sprawne wykonanie analizy sitowej piasku drobnego zgodnie z obowiązującymi standardami. Warto na przyszłość zapamiętać, że każda frakcja materiałowa ma swoją optymalną masę próbki – nie warto jej zaniżać ani zawyżać bez wyraźnego powodu, bo to prowadzi do błędnych wyników i marnowania czasu.