Wybrałeś kwarc i to właśnie jest prawidłowa odpowiedź. Kwarc to jeden z najbardziej rozpowszechnionych minerałów w skorupie ziemskiej, zaliczany do gromady krzemianów, a dokładniej do grupy tektosilikatów. Jego wzór chemiczny to SiO2, czyli dwutlenek krzemu. Na zdjęciu widać charakterystyczne, wydłużone, często przezroczyste kryształy, które typowo tworzą słupy zakończone sześciokątną piramidą – to dla kwarcu znak rozpoznawczy. W praktyce zawodowej kwarc ma ogromne znaczenie: stosuje się go w przemyśle elektronicznym, na przykład w produkcji oscylatorów kwarcowych, ale też w budownictwie (piaski kwarcowe do produkcji szkła, zapraw, betonów), czy w jubilerstwie przy wyrobie ozdób. Moim zdaniem warto pamiętać, że czysty kwarc jest bezbarwny (nazywany kryształem górskim), ale w naturze spotyka się go również w wielu odmianach zabarwionych (ametyst, cytryn, różowy kwarc). W geologii i mineralogii jest to wręcz minerał referencyjny. W praktyce laboratoryjnej czy na budowie, rozpoznanie kwarcu jest podstawą, bo pozwala właściwie ocenić właściwości fizyczne skał i materiałów. To takie trochę fundamenty wiedzy technika geologa lub budowlańca.
Wybór odpowiedzi innej niż kwarc wprowadza w błąd, bo każdy z pozostałych minerałów prezentuje zupełnie inne cechy fizyczne i chemiczne. Oliwin, choć to też krzemian, występuje przede wszystkim w skałach magmowych zasadowych, jak bazalty czy perydotyty, i ma typowo zielone zabarwienie oraz zupełnie odmienną, krótkoprzewodzącą postać kryształu. Cyrkon natomiast należy do gromady krzemianów, ale jest minerałem rzadkim, o wysokim połysku i zwykle przyjmuje barwy beżowe, żółtawe lub czerwone. Cyrkon słynie bardziej z odporności na chemikalia i wysoką temperaturę – wykorzystuje się go do datowania geologicznego skał, a nie w codziennych zastosowaniach budowlanych. Turmalin z kolei to grupa bardzo złożonych borokrzemianów, które wyróżniają się silnym połyskiem i bardzo szeroką gamą barw – od czarnej, przez róż, zielony, niebieski, aż po bezbarwny. Charakterystyczne dla turmalinów jest prążkowanie kryształów, czego w przypadku kwarcu nie obserwujemy. Z mojego doświadczenia osoby mylące te minerały zwykle zwracają uwagę na „szklisty” wygląd kryształów, pomijając takie cechy jak typowe kształty krystalograficzne, przezroczystość, a także specyficzne dla danego minerału układy spękań czy połysk. W praktyce zawodowej, zarówno w laboratoriach, jak i na placach budowy czy w jubilerstwie, precyzyjna identyfikacja tych minerałów jest kluczowa – złe rozpoznanie prowadzi do poważnych błędów technicznych lub ekonomicznych. Minerały te różnią się twardością, odpornością chemiczną oraz przeznaczeniem, dlatego zawsze warto analizować nie tylko wygląd, ale i kontekst geologiczny oraz właściwości fizykochemiczne próbki – to jedna z podstawowych dobrych praktyk w zawodach związanych z geologią i materiałoznawstwem.
