Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

W przypadku takich zdjęć satelitarnych nietrudno o pomyłkę, bo linie brzegowe bywają naprawdę skomplikowane. Jednak trzeba pamiętać, że każde z wymienionych wybrzeży ma swoje unikatowe cechy, których nie należy mylić. Wybrzeże fiordowe, choć również głęboko wcięte, jest wynikiem działalności lodowca – powstają tam długie, wąskie i bardzo strome zatoki, które mają przekrój przypominający literę U. Często występują w Norwegii, ale już niekoniecznie na takich obszarach jak ten przedstawiony na zdjęciu. Wybrzeża lagunowe to zupełnie inna bajka – charakteryzują się obecnością mierzei oddzielających płytkie, spokojne zalewy (laguny) od otwartego morza. Takie krajobrazy najczęściej napotkamy chociażby nad Morzem Bałtyckim czy na wybrzeżu Adriatyku. Natomiast wybrzeże dalmatyńskie, choć trochę przypomina riasowe, tworzy się przez zalanie równolegle ułożonych grzbietów górskich – w efekcie powstają długie, wąskie wyspy i cieśniny ułożone równolegle do brzegu, co typowe jest dla wybrzeża dalmatyńskiego w Chorwacji. Częstym błędem jest skupianie się tylko na nieregularności brzegu bez analizy, dlaczego on taki jest i jak wygląda układ zatok lub wysp. Praktyka pokazuje, że rozpoznanie typu wybrzeża wymaga uwzględnienia zarówno genezy, jak i obecnych form terenu, a także odniesienia do typowych przykładów z literatury branżowej. Podsumowując, kluczowe jest rozróżnienie, co jest wynikiem działalności rzek, lodowców, a co efektem ruchów tektonicznych czy procesów akumulacyjnych. To pozwala uniknąć najczęstszych pomyłek interpretacyjnych.