Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Ziarna o wielkości 40 ÷ 2 mm nie należą ani do frakcji iłowej, ani pyłowej, ani też piaskowej. Typowym błędem jest utożsamianie ziaren o wielkości kilku milimetrów z piaskiem, bo faktycznie piasek wydaje się być najpopularniejszy w budownictwie, ale jego granice są znacznie węższe. Zgodnie ze standardem PN-EN ISO 14688-1:2006, frakcja piaskowa obejmuje ziarna o średnicy od 0,063 mm do 2 mm – wszystko, co większe, to już żwir. Jeszcze drobniejsze frakcje, czyli pyły i iły, zaczynają się od 0,002 mm (iły) i kończą na ok. 0,063 mm (pyły). Tak małe ziarna charakteryzują się dużą plastycznością i zatrzymują wodę, co jest zupełnie inną właściwością niż w przypadku żwirów. Pyły i iły są zresztą bardzo problematyczne pod fundamenty – często prowadzą do osiadania budynków, bo są ściśliwe i mało przepuszczalne. Piasek jest lepszy, ale też zatrzymuje wodę tylko w ograniczonym zakresie. Natomiast żwir, z którego składają się grunty o ziarnach 2 mm i więcej, daje świetną filtrację i stabilność. Z mojego doświadczenia w terenie – jeżeli masz w ręku materiał, w którym dominują ziarna wyczuwalne pod palcami, a nawet widoczne gołym okiem jako małe kamyczki, to masz do czynienia z żwirem. Niestety, wiele osób błędnie przyjmuje, że wszystko, co nie jest pyłem czy iłem, to piasek – stąd te pomyłki. W branży stosuje się jednoznaczne klasyfikacje granulometryczne, bo od tego zależy nie tylko wybór technologii, ale i późniejsza trwałość konstrukcji. Warto dobrze znać te zakresy, bo przekładają się one bezpośrednio na praktyczne decyzje na budowie.